De eerste toepassing waarvoor uiteraard een draadloos alternatief werd ontwikkeld en ingezet was spraaktelefonie. Deze systemen, draadloze lokale loop (WLL) genoemd, waren behoorlijk succesvol in ontwikkelingslanden zoals China, India, Indonesië, Brazilië en Rusland, waar de grote vraag naar basistelefoondiensten niet kon worden bediend met behulp van de bestaande infrastructuur.
In feite worden WLL-systemen op basis van de standaarden voor digitale draadloze telefonie (DECT) en Code Division Multiple Access (CDMA) nog steeds ingezet in deze markten.
In dezelfde tijd richtten verschillende kleine startende bedrijven zich uitsluitend op over het aanbieden van
internettoegangsdiensten via draadloos.
In dezelfde tijd richtten verschillende kleine startende bedrijven zich uitsluitend op over het aanbieden van
internettoegangsdiensten via draadloos.
Deze draadloze internetproviders (WISP) implementeren doorgaans systemen in de licentievrije 900MHz- en 2,4GHz-banden. Voor de meeste van deze systemen moesten antennes worden geïnstalleerd op het terrein van de klant, hetzij op daken of onder de dakrand van hun gebouwen.
De implementaties bleven meestal beperkt tot bepaalde buurten en kleine steden.
De implementaties bleven meestal beperkt tot bepaalde buurten en kleine steden.
Deze vroege systemen boden doorgaans snelheden tot een paar honderd kilobits per seconde. Latere evoluties van vergunningsvrije systemen konden hogere snelheden bieden.