DSL ve kablolu modemler kullanılmaya başlandıkça, kablosuz sistemlerin rekabet edebilmek için çok daha yüksek hızları destekleyecek şekilde gelişmesi gerekiyordu. 2,5GHz ve 3,5GHz bantları gibi daha yüksek frekanslar için sistemler geliştirilmeye başlandı.
Yerel çok noktalı dağıtım sistemleri (LMDS) adı verilen ve saniyede birkaç yüz megabite kadar destek veren çok yüksek hızlı sistemler de 24GHz ve 39GHz bantları gibi milimetre dalga frekans bantlarında geliştirildi. LMDS tabanlı hizmetler iş kullanıcılarını hedef alıyordu ve 1990’ların sonlarında hızlı ama kısa süreli bir başarı elde etti.
Anten kurulumu için çatılara erişimde yaşanan sorunlar ve daha kısa menzilli yetenekleri büyümeyi engelledi.
Bu sabit geniş bant kablosuz çözümlerin ilk nesilleri, kablosuz kablo hizmeti veren aynı kuleler kullanılarak konuşlandırıldı aboneler.
Bu kuleler tipik olarak birkaç yüz metre yüksekliğindeydi ve yüksek güçlü vericiler kullanılarak 35 mile kadar mesafelere LOS kapsama alanı sağlıyordu. Birinci nesil MMDS sistemleri, abonelerin tesislerine yeterince yüksek ve net bir LOS iletim yolu için kuleye doğru yönlendirilmiş dış mekan antenleri kurmalarını gerektiriyordu.
Sprint ve MCI, 2000 yılının başlarında birkaç pazarda birinci nesil MMDS sistemlerini kullanarak iki yönlü kablosuz geniş bant hizmetlerini başlattı. Dış mekan anteni ve LOS gereksinimlerinin önemli engeller olduğu ortaya çıktı. Ayrıca tek bir kule ile oldukça geniş bir alana hizmet verildiği için bu sistemlerin kapasitesi oldukça sınırlıydı. Benzer birinci nesil LOS sistemleri uluslararası alanda 3,5 GHz bandında konuşlandırıldı.