Oprócz 3G, do zapewnienia szerokopasmowej łączności bezprzewodowej można używać systemów opartych na Wi-Fi. Wi-Fi opiera się na rodzinie standardów IEEE 802.11 i jest przede wszystkim technologią sieci lokalnej (LAN), zaprojektowaną w celu zapewnienia zasięgu łączy szerokopasmowych w budynkach.
Wi-Fi to nazwa technologii sieci bezprzewodowej, która wykorzystuje fale radiowe do zapewniania szybkiego bezprzewodowego Internetu i połączeń sieciowych. Powszechnym błędnym przekonaniem jest to, że termin Wi-Fi oznacza „wierność bezprzewodową”, ale tak nie jest. Wi-Fi to po prostu zastrzeżona fraza oznaczająca standard IEEE 802.11x.
Obecne systemy Wi-Fi oparte na standardzie IEEE 802.11a/g obsługują szczytową szybkość transmisji danych w warstwie fizycznej wynoszącą 54 Mb/s3 i zazwyczaj zapewniają zasięg w pomieszczeniach na odległość 30 metrów. Wi-Fi stało się de facto standardem w zakresie łączności szerokopasmowej „ostatnich stóp” w domach, biurach i publicznych hotspotach. W ciągu ostatnich kilku lat wiele gmin i społeczności lokalnych na całym świecie podjęło inicjatywę mającą na celu wdrożenie systemów Wi-Fi na zewnątrz w celu zapewnienia szerokopasmowego dostępu do miast
do ośrodków miejskich i stref metropolitalnych, a także do obszarów wiejskich i słabo rozwiniętych.
To właśnie zastosowanie Wi-Fi pokrywa się ze stałą i nomadyczną przestrzenią zastosowań WiMAX. Wdrożenia Wi-Fi w obszarach metropolitalnych opierają się na nadajnikach o większej mocy, które są rozmieszczone na latarniach lub szczytach budynków i emitują energię o wartości równej lub zbliżonej do maksymalnych dopuszczalnych limitów mocy do pracy w paśmie zwolnionym z koncesji.
Nawet w przypadku nadajników o dużej mocy systemy Wi-Fi zazwyczaj zapewniają zasięg zaledwie około 300 metrów od punktu dostępowego. W rezultacie aplikacje Metro-Wi-Fi wymagają gęstego rozmieszczenia punktów dostępu, co sprawia, że jest to niepraktyczne w przypadku wszechobecnego wdrażania na dużą skalę.
Niemniej jednak można je zastosować w celu zapewnienia szerokopasmowego dostępu do gorących stref w mieście lub społeczności. Wi-Fi oferuje znacznie wyższe szczytowe prędkości transmisji danych niż systemy 3G, przede wszystkim dlatego, że działa w większym paśmie 20 MHz.
Nieefektywny protokół CSMA (carrier sense multiple access) używany w sieci Wi-Fi w połączeniu z ograniczeniami dotyczącymi zakłóceń wynikającymi z działania w paśmie zwolnionym z licencji prawdopodobnie znacząco zmniejszy przepustowość zewnętrznych systemów Wi-Fi. Co więcej, systemy Wi-Fi nie są zaprojektowane do obsługi szybkiej mobilności. Istotną przewagą Wi-Fi nad WiMAX i 3G jest szeroka dostępność urządzeń końcowych.
Zdecydowana większość sprzedawanych obecnie laptopów ma wbudowany interfejs Wi-Fi. Interfejsy Wi-Fi są obecnie wbudowane w różne urządzenia, w tym w asystenty danych osobistych (PDA), telefony bezprzewodowe, telefony komórkowe, aparaty fotograficzne i odtwarzacze multimedialne.
Duża wbudowana baza terminali ułatwia konsumentom korzystanie z usług sieci szerokopasmowych zbudowanych w oparciu o Wi-Fi. Podobnie jak w przypadku 3G, możliwości Wi-Fi są ulepszane, aby obsługiwać jeszcze wyższe szybkości transmisji danych i zapewniać lepszą obsługę QoS.
W szczególności, wykorzystując technologię multipleksowania przestrzennego z wieloma antenami, powstający standard IEEE 802.11n będzie obsługiwał szczytową przepustowość warstwy 2 wynoszącą co najmniej 100Mbps. Oczekuje się również, że standard IEEE 802.11n zapewni znaczną poprawę zasięgu dzięki zastosowaniu różnorodności transmisji i innych zaawansowanych technik.