Podstawą technologii WiMAX jest radio WiMAX. Radio zawiera zarówno nadajnik (wysyła), jak i odbiornik (odbiera). Generuje oscylacje elektryczne o częstotliwości zwanej częstotliwością nośną (w WiMAX jest to zwykle od 2 do 11 GHz). Radio można traktować jako urządzenie sieciowe podobne do routera lub mostu, ponieważ jest zarządzane przez oprogramowanie i składa się z płytek drukowanych zawierających bardzo złożone zestawy chipów.
Architektura WiMAX, mówiąc najprościej, jest zbudowana na dwóch elementach: radiach i antenach. Większość produktów WiMAX oferuje radiową stację bazową oddzieloną od anteny. I odwrotnie, wiele urządzeń CPE to także rozwiązania dwuczęściowe z anteną na zewnątrz budynku i stacją abonencką w pomieszczeniu, jak pokazano na poniższym rysunku.
Główną zaletą tego jest to, że radio jest chronione przed ekstremalnymi warunkami ciepła, zimna i wilgoci, które pogarszają działanie i trwałość radia. Ponadto umieszczenie anteny na zewnątrz optymalizuje budżet łącza (wydajność połączenia bezprzewodowego) między nadajnikiem a odbiornikiem, szczególnie w scenariuszach „na linii wzroku”. Antena jest podłączona do radia WiMAX za pomocą kabla zwanego „pigtailem”.
Jedna prosta zasada dotycząca instalacji bezprzewodowych: warkocz powinien być jak najkrótszy. Dlaczego? Im dłuższy pigtail, tym więcej sygnału jest tracone pomiędzy anteną a radiem. Na przykład popularny kabel LMR-400 straci około 1 dB (wymawiane „dee-bee” oznaczające decybel, miara siły sygnału) na każde 3 metry kabla. Mówiąc najprościej, jeśli antena zostanie umieszczona na szczycie 20-piętrowego budynku, a radio w szafie z okablowaniem na parterze, może nastąpić utrata całego sygnału w kablu.