Ağ

Ağ Adresi Çevirisi (NAT) cihazı, IP adreslerini farklı ağ etki alanları arasında çeviren bir ağ cihazı veya yazılım işlevidir. Yerel alan ağındaki (LAN) özel IP adreslerine sahip cihazların, tek bir genel IP adresi kullanarak internet gibi harici ağlardaki cihazlarla iletişim kurmasına olanak tanır. NAT cihazı giden bağlantıları takip eder ve LAN’dan ayrılan paketlerin kaynak IP adreslerini kendi genel IP adresine çevirerek harici ağlardan gelen yanıtların kaynak cihaza doğru şekilde geri yönlendirilmesini sağlar.

Ağ Adresi Çeviri cihazının kısaltması olan NAT cihazı, IP adreslerini farklı ağ etki alanları arasında çeviren bir ağ cihazı veya yazılım işlevidir. Yerel alan ağı (LAN) içindeki cihazların, tek bir genel IP adresi kullanarak harici ağlarla iletişim kurmak için özel IP adresleri kullanmasını sağlar. NAT cihazı, IP adreslerinin her iki yönde çevirisini yöneterek dahili cihazlar ile harici ağlar arasındaki trafiğin uygun şekilde yönlendirilmesini ve yönetilmesini sağlar.

Ağ Adresi Çevirisi (NAT), öncelikle IPv4 adreslerinin sınırlı kullanılabilirliği nedeniyle gereklidir. İnternete bağlı cihazların katlanarak büyümesiyle birlikte IPv4 adresleri kıt hale geldi. NAT, özel bir ağ içindeki birden fazla cihazın tek bir genel IP adresini paylaşmasına olanak tanır, IPv4 adreslerinin kullanılabilirliğini genişletir ve her cihazın benzersiz bir genel IP adresine sahip olmasını gerektirmeden daha fazla sayıda cihaz için internet bağlantısını kolaylaştırır. Ayrıca NAT, özel bir ağın iç yapısını dış kaynaklardan gizleyerek ve açıkça yapılandırılmadıkça doğrudan gelen bağlantıları önleyerek temel bir güvenlik duvarı görevi görerek ağ güvenliğini artırır.

Ağ Adresi Çevirisi (NAT), OSI (Açık Sistemler Bağlantısı) modelinin Ağ katmanında (Katman 3) çalışır. IP adreslerini özel ve genel ağlar arasında çevirerek, özel IP adreslerine sahip cihazların, paylaşılan bir genel IP adresi kullanarak internet üzerinden iletişim kurmasına olanak tanır. Statik NAT, Dinamik NAT ve Ağ Adresi ve Bağlantı Noktası Çevirisi (NAPT) dahil olmak üzere NAT uygulamaları farklılık gösterir; bunların her biri, ağ sınırları boyunca verimli ve güvenli iletişimi kolaylaştırmak için özel IP adreslerini genel adreslerle eşlemek için farklı yöntemler sunar.

Ağ Adresi Çevirisi (NAT) komutu, NAT ayarlarını yapılandırmak, yönetmek veya görüntülemek için ağ aygıtlarında kullanılan çeşitli komutları ifade eder. Belirli komutlar, kullanılan cihaza ve işletim sistemine bağlı olarak değişir. Örneğin, Cisco yönlendiricilerinde ip nat inside ve ip nat out gibi komutlar, NAT çevirisi için hangi arayüzlerin iç ve dış ağların parçası olduğunu tanımlamak için kullanılır.

“Ağ adresi çevirim” genellikle belirli bir ağ veya cihaz için geçerli olan belirli NAT yapılandırmasını ve ayarlarını ifade eder. İnternet veya diğer harici ağlar üzerinden iletişim kurarken dahili özel IP adreslerinin harici genel IP adreslerine nasıl çevrileceğini tanımlamayı içerir. Bu yapılandırma, dahili cihazlardan gelen trafiğin, ağdaki cihazların bireysel özel adreslerini maskeleyerek tek bir genel IP adresinden geliyormuş gibi görünmesini sağlar.

Ağ Adresi Çevirisi (NAT) yöntemleri, IP adreslerini özel ve genel ağlar arasında çevirmek için çeşitli yaklaşımlar içerir. Yaygın yöntemler arasında, sabit bir özel IP adresini belirli bir genel IP adresiyle eşleştiren Statik NAT ve gerektiğinde bir havuzdaki genel IP adreslerini dahili cihazlara dinamik olarak atayan Dinamik NAT bulunur. Başka bir yöntem olan Ağ Adresi Bağlantı Noktası Çevirisi (NAPT veya PAT), tek bir genel IP adresini paylaşan birden fazla dahili cihazı yönetmek için hem IP adreslerini hem de bağlantı noktası numaralarını çevirir.

NAT yapılandırmasını ve durumunu kontrol etme komutu, cihaza ve işletim sistemine göre değişir. Örneğin, Cisco yönlendiricilerde, mevcut NAT çevirilerini görüntülemek için show ip nat çevirilerini ve kullanımdaki çevirilerin sayısı gibi NAT istatistiklerini kontrol etmek için show ip nat istatistiklerini göster gibi komutları kullanabilirsiniz.

NAT’ın düzgün çalışıp çalışmadığını doğrulamak için çeşitli kontroller gerçekleştirebilirsiniz. Öncelikle, özel ağ içindeki cihazların, çevrilmiş genel IP adresini kullanarak internete veya dış kaynaklara erişebildiğinden emin olun. Bağlantıyı doğrulamak için dahili cihazlardan harici hedeflere ping veya traceroute gibi teşhis araçlarını kullanın. Ayrıca, NAT çevirilerinin aktif olarak gerçekleştiğini ve herhangi bir hata veya sorun bildirilmediğini doğrulamak için ağ cihazındaki NAT günlüklerini veya istatistiklerini izleyin. Bu, NAT’ın dahili IP adreslerini harici adreslere doğru şekilde çevirmesini ve dahili ve harici ağlar arasında kesintisiz iletişimi kolaylaştırmasını sağlamaya yardımcı olur.

Uzaktan kimlik doğrulama, uzak bir konumdan bir sisteme veya ağa erişen kullanıcının kimliğinin doğrulanması işlemini ifade eder. Kullanıcının kaynaklara veya hizmetlere erişim izni vermeden önce iddia ettiği kişi olmasını sağlar. Uzaktan kimlik doğrulama genellikle kullanıcının kimliğini doğrulamak için bir ağ üzerinden kimlik bilgilerinin (kullanıcı adı ve şifre gibi) değişimini içerir.

Uzaktan kullanıcı kimlik doğrulaması özellikle, erişmeye çalıştıkları sistemin doğrudan fiziksel konumunun dışından kaynaklara veya hizmetlere erişen kullanıcıların kimlik doğrulamasını ifade eder. Yetkisiz erişimi önlemek amacıyla uzaktaki kullanıcıların kimliğini güvenli bir şekilde doğrulamak için tasarlanmış çeşitli yöntem ve teknolojileri kapsar.

Kullanıcı kimlik doğrulama yöntemlerinin üç temel türü vardır: bildiğiniz bir şey (ör. şifreler, PIN’ler), sahip olduğunuz bir şey (ör. güvenlik belirteçleri, akıllı kartlar) ve olduğunuz bir şey (ör. parmak izleri, iris taramaları gibi biyometri). Bu yöntemler, erişilen kaynakların belirli gereksinimlerine ve hassasiyetine göre kimlik doğrulama güvenliğini güçlendirmek için ayrı ayrı veya birlikte kullanılabilir.

Uzaktan kimlik doğrulama teknolojisine bir örnek, özel ağlara veya kaynaklara erişime izin vermeden önce uzaktaki kullanıcıları doğrulamak için çeşitli kimlik doğrulama yöntemlerini kullanan Sanal Özel Ağlardır (VPN’ler). VPN’ler, güvenli uzaktan erişim sağlamak için genellikle kullanıcı adı ve parola kimlik doğrulaması, iki faktörlü kimlik doğrulama (2FA) veya sertifika tabanlı kimlik doğrulama kullanır.

Uzaktan oturum açma için en sık kullanılan kimlik doğrulama yöntemi, kullanıcı adı ve şifre kimlik doğrulamasıdır. Kullanıcılar, uzaktan erişmeye çalıştıkları sistem veya ağda kendilerini doğrulamak için kimlik bilgilerini (kullanıcı adı ve parola) sağlarlar. Bu yöntem basittir ve çeşitli sistem ve platformlarda yaygın olarak desteklenir, ancak aşağıdaki gibi ek güvenlik önlemleri de vardır:

CDN’ler (İçerik Dağıtım Ağları) genel olarak iki türe ayrılabilir: genel CDN’ler ve özel CDN’ler. Genel CDN’ler üçüncü taraf sağlayıcılar tarafından işletilir ve birden fazla kullanıcı veya kuruluş tarafından erişilebilir. Genellikle kullandıkça öde esasına göre hizmet sunarlar ve dünya çapında web içeriği, medya akışı ve diğer çevrimiçi hizmetleri sunmak için yaygın olarak kullanılırlar.

Genel CDN’ler ile özel CDN’ler arasındaki temel fark, sahiplik ve erişilebilirliklerinde yatmaktadır. Genel CDN’ler harici sağlayıcılar tarafından yönetilir ve birden fazla kullanıcı arasında paylaşılır, böylece içeriğin dünya çapında dağıtımı için ölçeklenebilirlik ve maliyet etkinliği sağlanır. Bunun aksine, özel CDN’ler kuruluşlar tarafından yalnızca kendi içerik dağıtım ihtiyaçlarını karşılamak üzere dahili olarak oluşturulur ve yönetilir. Güvenlik, performans ve özelleştirme üzerinde daha fazla kontrol sağlarlar ancak daha yüksek ön yatırım ve bakım gerektirirler.

CDN’ye bir örnek, web içeriği ve uygulamalarının dağıtımını optimize etmek için tasarlanmış küresel bir sunucu ağını işleten Cloudflare’dir. Cloudflare gibi CDN’ler, içeriği son kullanıcılara daha yakın bir şekilde önbelleğe alarak web sitesi performansını artırır, gecikmeyi azaltır ve özellikle coğrafi olarak dağınık hedef kitleler için genel kullanıcı deneyimini geliştirir.

CDN kategorisi, CDN’lerin amaçlarına ve sundukları hizmetlere göre sınıflandırılmasını ifade eder. Web içeriği dağıtımı, video akışı dağıtımı, yazılım dağıtımı ve bulut güvenlik hizmetleri gibi kategorileri içerir. Her kategori, farklı performans, ölçeklenebilirlik ve güvenlik gereksinimlerini karşılamak üzere uyarlanmış belirli türdeki dijital içerik veya hizmetlerin internet üzerinden sunulmasını optimize etme konusunda uzmanlaşmıştır.

Ağ oluşturmadaki CDN’ler, çeşitli coğrafi konumlara stratejik olarak dağıtılmış özel sunucu ağlarını ifade eder. Bu sunucular, içerikleri, uygulamaları ve diğer dijital varlıkları konumlarına ve ağ koşullarına bağlı olarak son kullanıcılara verimli bir şekilde sunmak için birlikte çalışır. CDN’ler, içeriği kullanıcılara daha yakın bir yerde önbelleğe alarak ve trafiği istenen içeriği hızlı ve güvenilir bir şekilde sunabilecek en yakın sunucuya dinamik olarak yönlendirerek gecikmeyi azaltmaya, yükleme sürelerini iyileştirmeye ve bant genişliği kullanımını optimize etmeye yardımcı olur.

SDN veya Yazılım Tanımlı Ağ İletişimi, ağ kontrol düzlemini yönlendirme düzleminden ayırarak ağların yönetimini ve çalışmasını basitleştirir. Daha basit bir ifadeyle, yöneticilerin her ağ cihazını ayrı ayrı yapılandırmak yerine ağ trafiğini merkezi bir yazılım uygulamasından yönetmesine olanak tanır.

SDN, ağ trafiğinin kontrolünü veri paketlerinin iletilmesinden ayıran bir ağ oluşturma yaklaşımı olarak tanımlanır. Bu ayırma, yöneticilerin ağ trafiği akışını dinamik olarak yönetmesine ve merkezi kontrol yoluyla değişen ağ gereksinimlerine hızlı bir şekilde yanıt vermesine olanak tanır.

SDN’nin ana işlevi, ağ yönetimini merkezileştirmek ve yazılım uygulamaları aracılığıyla ağ davranışını programlı olarak yapılandırmaktır. SDN, kontrol düzlemini veri düzleminden ayırarak ağ çevikliğini, ölçeklenebilirliğini ve verimliliğini artırarak ağ politikalarının daha kolay uygulanmasına ve ağ değişikliklerine daha hızlı uyum sağlanmasına olanak tanır.

Meslekten olmayanların ifadesiyle SDN, ağları donanım yerine yazılım aracılığıyla kontrol ederek daha akıllı ve daha esnek hale getirmenin bir yolu olarak tanımlanabilir. Ağ yönetimini basitleştirir, güvenliği artırır ve yeni teknolojilere ve trafik düzenlerine uyum sağlamayı kolaylaştırır.

SDN ağına bir örnek, sanal makinelerin ve uygulamaların dinamik ağ yapılandırmaları gerektirdiği veri merkezlerindedir. SDN, yöneticilerin trafik akışlarını yönetmesine ve bant genişliğini uygulama ihtiyaçlarına göre önceliklendirmesine olanak tanıyarak, her ağ cihazına manuel müdahale olmadan verimli veri aktarımı ve optimum performans sağlar.

Tekrarlayıcı, bir ağın veya iletişim sisteminin erişimini genişletmek için sinyalleri güçlendirerek veya yeniden oluşturarak çalışır. Telekomünikasyon ve ağ oluşturmada tekrarlayıcı, ağın bir bölümünden sinyalleri alır, bunları güçlendirir ve bunları başka bir bölüme yeniden iletir. Bu süreç, uzun mesafelerde veya duvarlar veya parazit gibi engeller nedeniyle meydana gelen sinyal bozulmasının üstesinden gelmeye yardımcı olur. Tekrarlayıcılar, OSI modelinin fiziksel katmanında çalışır; burada verileri yorumlamadan veya değiştirmeden sinyal gücünü artırırlar. Kapsama alanlarını genişletmek ve sinyal kalitesini artırmak için kablolu ve kablosuz ağlarda yaygın olarak kullanılırlar.

Tekrarlayıcı ağı, bir ağın kapsama alanını genişletmek için birbirine bağlanan birden fazla tekrarlayıcıdan oluşur. Her tekrarlayıcı, gelen sinyalleri alır, güçlendirir ve bunları bitişik segmentlere veya cihazlara yeniden iletir. Ağ yöneticileri tekrarlayıcıları stratejik olarak yerleştirerek sinyal zayıflamasının üstesinden gelebilir ve daha geniş alanlar veya zorlu ortamlar arasında tutarlı bağlantı sağlayabilir. Tekrarlayıcılar, uzun mesafelerde sinyal gücünün ve veri bütünlüğünün korunmasına yardımcı oldukları hem kablolu ağlarda (Ethernet gibi) hem de kablosuz ağlarda (Wi-Fi gibi) gereklidir.

Wi-Fi genişletici ve tekrarlayıcı arasındaki seçim, belirli ağ gereksinimlerine ve çevresel faktörlere bağlıdır. Genel olarak, kablosuz kapsama alanının sinyalin zayıf olduğu veya hiç olmadığı alanlara genişletilmesinin gerekli olduğu senaryolarda Wi-Fi genişletici tercih edilir. Wi-Fi genişleticiler genellikle mevcut Wi-Fi sinyalini alır, güçlendirir ve kapsama alanını artırmak için yeniden yayınlar. Daha geniş bir alanda performansı artırmak için genellikle çift bant desteği veya birden fazla anten gibi ek özellikler içerirler. Buna karşılık, tekrarlayıcı daha basittir ve verileri kod çözmeden veya kodlamadan sinyalleri güçlendirir, bu da onu hem kablolu hem de kablosuz ağlarda doğrudan sinyal uzantısı için uygun hale getirir.

Elektrikli tekrarlayıcılar, genellikle analog veya dijital olan elektrik sinyallerini alıp bunları orijinal güç ve kalitede yeniden üreterek çalışır. Analog sistemlerde tekrarlayıcılar, iletim hatlarındaki veya kablolardaki kayıpları telafi etmek için analog sinyalleri yükselterek uzun mesafelerde net ve güvenilir iletim sağlar. Dijital tekrarlayıcılar dijital sinyalleri yeniden üreterek, uzun mesafeler üzerinden veya birden fazla bağlantı yoluyla iletimin neden olduğu zayıflama veya bozulmayı düzeltir. Hem analog hem de dijital tekrarlayıcılar, geniş ağlar üzerinden kalite veya güvenilirlik kaybı olmadan sinyal iletimini sağlayarak telekomünikasyon, yayıncılık ve ağ oluşturmada önemli roller oynarlar.

Tekrarlayıcının iletim aralığı, gelen sinyalin sinyal gücü, tekrarlayıcı ekipmanının kalitesi ve çevre koşulları gibi çeşitli faktörlere bağlıdır. Genel olarak tekrarlayıcılar, sinyalleri güçlendirerek ve kayıpları telafi ederek iletim mesafelerini önemli ölçüde uzatabilir. Kablosuz ağlarda tekrarlayıcılar, anten gücü, kullanılan frekans bantları ve girişim seviyeleri gibi faktörlere bağlı olarak kapsama alanını genellikle birkaç yüz fitten birkaç bin fite kadar genişletebilir. Kablolu ağlarda tekrarlayıcılar kilometrelerce mesafelerde sinyalleri yeniden üreterek telekomünikasyon altyapısında ve uzun mesafeli ağ senaryolarında güvenilir veri iletimi sağlar.

Nesnelerin İnterneti (IoT), veri bağlanmasını, toplamasını ve alışverişini sağlayan elektronik, yazılım, sensörler, aktüatörler ve bağlantılarla donatılmış fiziksel cihazlar, araçlar, cihazlar ve diğer öğelerden oluşan ağı ifade eder. Bu, fiziksel dünyanın bilgisayar tabanlı sistemlere doğrudan entegrasyonu için fırsatlar yaratır ve bunun sonucunda verimlilik, doğruluk ve ekonomik fayda artar.

Nesnelerin İnterneti (IoT), basit anlamda, açma ve kapama düğmesi olan herhangi bir cihazın internete (ve/veya birbirine) bağlanması kavramını ifade eder. Buna cep telefonlarından kahve makinelerine, çamaşır makinelerinden kulaklıklara, lambalardan giyilebilir cihazlara ve aklınıza gelebilecek hemen hemen her şey dahildir. Bu Teklif sistemi, Veri analitiğinin Tahmin bile edebileceğini içerir

Briç kart oyununda, oyuncuların oyun sırasında nasıl strateji oluşturacağını ve teklif vereceğini çeşitli kurallar ve yönergeler şekillendirir:

1. Bridge Kuralı: Briç oyununun temel kuralı, rakipleri alt etmek için stratejik olarak kart oynamayı içeren löveleri kazanmaktır. Oyuncular, sahip oldukları kartlara göre kazanabileceklerine inandıkları el sayısına göre teklif verirler ve ardından oyunun oyun aşamasında bu teklifi yerine getirmeye çalışırlar.
2. Briçte 4 Kuralı: “4 Kuralı”, ihale aşamasında bir ortaklığın bir dava sözleşmesinde potansiyel olarak alabileceği löve sayısını tahmin etmek için kullanılır. Bir renkte dört kartınız varsa ve o rengi teklif etmeyi düşünüyorsanız, ortaklığınızın muhtemelen kazanabileceği toplam el sayısını tahmin etmek için renginizdeki kart sayısını 11’den çıkarın. Örneğin, elinizde dört maça varsa, 11’den 4’ü çıkarmak, maçalarla kazanılabilecek tahmini toplam 7 löveyi verir.
3. Bridge’de 7 Kuralı: “7 Kuralı”, bir renk sözleşmesinin potansiyelini belirlemek için kullanılan başka bir teklif verme kılavuzudur. Bu, siz ve partnerinizin, renkteki boşluklar (kart eksikliği) de dahil olmak üzere, bir renkte toplam en az 7 kartınız varsa, ortaklığın o rengi teklif etmeyi düşünebileceğini göstermektedir. Bu kural, olası hileler için bir rengin uzunluğunu ve gücünü değerlendirmeye yardımcı olur.
4. 3 Briç Kuralı: Bu, briçte oyuncuların ortaklarıyla olan toplam varlıklarına bağlı olarak kendilerine güvendikleri bir renkle genellikle üç seviyesine kadar teklif vermelerini öneren stratejik bir kılavuzdur. Üçün ötesinde, teklifler genellikle daha rekabetçi veya iddialı niyetleri gösterir ve genellikle daha güçlü eller veya ortaklar arasında daha hassas iletişim gerektirir.
5. Çağrı Köprüsü Kuralları: Çağrı Köprüsü, Güney Asya’da popüler olan bir köprü çeşididir. Kurallar genellikle deklarasyon ve puanlamadaki farklılıklarla birlikte standart briç oynanışını takip eder. Oyuncular bir sözleşme beyan etmek için teklif verirler ve sözleşme tekliflerinin yerine getirilmesine bağlı olarak puan kazanırlar. Çağrı Köprüsü’nün kuralları, stratejik teklif vermeyi, ortaklar arasında etkili iletişimi ve hileleri kazanmak ve en yüksek puanı elde etmek için ustaca oynamayı vurgular.

Briçteki bu kurallar ve yönergeler, oyuncuların deklarasyonda gezinmesine, el güçlerini değerlendirmesine ve oyun sırasında sözleşme hedeflerine ulaşmak için etkili bir şekilde strateji oluşturmasına yardımcı olur. Her kural oyunun yapılandırılmış ve stratejik doğasına katkıda bulunarak oyuncular için zorlu ve ilgi çekici bir deneyim sağlar.

TCP (İletim Kontrol Protokolü), bir ağ üzerinden cihazlar arasındaki iletişimi kolaylaştırmak için IP (İnternet Protokolü) ile birlikte çalışır. TCP, bir ağdaki uç noktaları tanımlamak için IP adreslerine güvenir. TCP bir bağlantı başlattığında veya veri gönderdiğinde, hedef cihazın IP adresini belirtir. TCP/IP ağındaki her cihazın, TCP’nin veri paketlerini birbirine bağlı ağlar üzerinden doğru hedefe yönlendirmesini sağlayan, tanımlayıcı görevi gören benzersiz bir IP adresi vardır.

TCP’nin kendisi, IP adreslerini dinamik olarak keşfetme veya çözme anlamında doğası gereği “bilmez”. Bunun yerine uygulamalar veya ağ yöneticileri, TCP bağlantılarını yapılandırırken IP adreslerini belirtir. TCP, güvenilir veri dağıtımına, sıralamaya, akış kontrolüne ve hata işlemeye odaklanarak TCP/IP protokol yığınının taşıma katmanında çalışır. Veri paketlerini doğru hedefe yönlendirmek için IP adreslerini kullanır ve bir ağ içinde adresleme ve yönlendirme için daha alt katmanlara (IP gibi) dayanır.

TCP, ağlar arasında iletim için TCP segmentlerini IP paketlerine kapsülleyerek IP ile çalışır. IP, bu paketlerin cihazlar arasında IP adreslerine göre yönlendirilmesini yönetir. Bir TCP segmenti iletildiğinde, başlığında kaynak ve hedef IP adreslerini içerir. Ağdaki yönlendiriciler ve anahtarlar, paketleri hedeflerine ulaşmak için en uygun yollar boyunca iletmek için bu adresleri kullanır, böylece verimli ve güvenilir veri iletimi sağlanır.

TCP, kaynak ve hedef IP adresleri ile bağlantı noktası numaralarının birleşimini kullanarak bir bağlantıyı tanımlar. Bu parametreler birlikte, bir ağdaki her TCP bağlantısını benzersiz şekilde tanımlar. Bir bağlantı kurarken TCP, aynı ana bilgisayar çifti arasındaki birden fazla eşzamanlı bağlantıyı ayırt etmek için kaynak IP adresi, kaynak bağlantı noktası numarası, hedef IP adresi ve hedef bağlantı noktası numarasından oluşan dörtlü bir grup kullanır. Bu, farklı uygulamalardan veya oturumlardan gelen verilerin alıcı cihaz tarafından doğru şekilde yönlendirilebilmesini ve işlenebilmesini sağlar.

Evet, TCP’nin düzgün çalışması için IP adresleri gerekir. IP adresleri, bir ağ içindeki cihazları tanımlamak ve veri paketlerini hedeflerine yönlendirmek için temeldir. TCP, bağlantı kurmak, veri paketlerini ağlar arasında yönlendirmek ve cihazlar arasında güvenilir iletişim sağlamak için IP adreslerine güvenir. IP adresleri olmadan, TCP uzak ana bilgisayarların yerini belirleyemez veya onlarla iletişim kuramaz, bu da bağlantıların kurulmasını ve internet veya diğer TCP/IP ağları üzerinden veri aktarımını engeller.

SMTP (Basit Posta Aktarım Protokolü) yöntemi, sunucular arasında ve e-posta istemcilerinden sunuculara e-posta göndermek için kullanılan kurallar ve prosedürler kümesini ifade eder. SMTP, e-posta mesajlarının internet üzerinden nasıl biçimlendirileceğini, iletileceğini ve teslim edileceğini tanımlar. TCP bağlantı noktası 25’te (veya STARTTLS kullanan şifreli bağlantılar için bağlantı noktası 587’de) çalışır. Bir e-posta istemcisi bir e-posta gönderdiğinde, bir SMTP sunucusuyla bağlantı kurar, gerekirse kimlik doğrulamasını yapar ve e-postayı teslim edilmek üzere alıcının SMTP sunucusuna iletir.

SMTP kimlik doğrulaması, bir SMTP sunucusu aracılığıyla e-posta göndermeye çalışan kullanıcıların veya cihazların kimliğini doğrulamak için kullanılan bir yöntemdir. E-posta hizmetlerinin yetkisiz erişimini ve kötüye kullanımını önlemeye yardımcı olur. Yaygın SMTP kimlik doğrulama yöntemleri şunları içerir:

1. Düz Metin Kimlik Doğrulaması: Bu yöntem, kullanıcı adını ve şifreyi ağ üzerinden düz metin formatında gönderir. Uygulaması basittir ancak kimlik bilgileri ele geçirilip okunabildiği için güvenlikten yoksundur.
2. CRAM-MD5 Kimlik Doğrulaması: Bu yöntem, sunucunun istemciye bir meydan okuma gönderdiği ve istemcinin, parolayla birlikte meydan okumanın karma değeriyle yanıt verdiği bir meydan okuma-yanıt mekanizması kullanır. Düz metin kimlik doğrulamasından daha iyi güvenlik sunar ancak tekrarlama saldırılarına karşı savunmasızdır.
3. SMTP-AUTH (LOGIN ve PLAIN): Bunlar birçok SMTP sunucusu ve e-posta istemcisi tarafından desteklenen kimlik doğrulama mekanizmalarıdır. LOGIN ve PLAIN yöntemleri, kullanıcı adını ve parolayı ağ üzerinden göndermeden önce kodlayarak, düz metin kimlik doğrulamasına kıyasla güvenliği artırır.
4. OAuth 2.0: Bazı e-posta sağlayıcıları, kullanıcıların kimliğini doğrulamak için parolalar yerine erişim belirteçlerinin kullanıldığı OAuth 2.0 kimlik doğrulamasını destekler. Bu yöntem güvenliği artırır ve kullanıcıların, e-posta hesaplarına erişen uygulamalara verilen izinleri yönetmesine olanak tanır.

Farklı SMTP türleri, SMTP protokolünün ek özellikler veya güvenlik geliştirmeleri sağlayan varyasyonlarını ve uzantılarını ifade eder. Bu türler şunları içerir:

1. SMTPS (SMTP Güvenli): SMTPS, e-posta istemcisi ile SMTP sunucusu arasındaki e-posta aktarımını güvenli hale getirmek için SSL/TLS şifrelemesini kullanır. 465 numaralı bağlantı noktasında çalışır ve e-posta içeriğinin ve kimlik doğrulama bilgilerinin iletim sırasında şifrelenmesini sağlayarak bunları dinlenme ve müdahaleye karşı korur.
2. STARTTLS: STARTTLS, düz metin SMTP bağlantısını SSL/TLS kullanarak şifrelenmiş bir bağlantıya yükselten bir SMTP uzantısıdır. 587 numaralı bağlantı noktasında çalışır ve güvenli e-posta iletimi için yaygın olarak kullanılır. STARTTLS, e-posta istemcileri ve sunucuları arasında gönderilen verileri şifreleyerek e-posta içeriğini ve kimlik bilgilerine yetkisiz erişimi önleyerek e-posta güvenliğini artırır.
3. Genişletilmiş SMTP (ESMTP): ESMTP, temel SMTP protokolünün ötesinde ek komutlar ve yetenekler sunan genişletilmiş bir SMTP sürümüdür. Kimlik doğrulama mekanizmaları (örn. SMTP-AUTH), daha büyük mesaj boyutları ve gelişmiş hata işleme gibi özellikleri destekleyerek modern e-posta iletişimi için onu daha esnek ve verimli hale getirir.

SMTP’nin bu çeşitleri, güvenlik endişelerinin giderilmesine, e-posta dağıtım güvenilirliğinin arttırılmasına ve günümüzün dijital iletişim ortamında e-posta servis sağlayıcıları ve kullanıcılarının ihtiyaç duyduğu ek işlevlerin desteklenmesine yardımcı olur.