Alle MS zenden op dezelfde frequentie uit, maar met verschillende PN-codes om verschillende logische kanalen te creëren. Sommige kanalen gemarkeerd voor toegang worden gebruikt voor signalering en bediening.
Terwijl Walsh Codes verschillende kanalen identificeert, worden PN-codes gebruikt om cellen (met 15-bits code) en MS’s (met 42-bits codes) te identificeren.
Aangezien elk MS een bundel signalen ontvangt van een BTS, die bedoeld is voor alle kanalen (maximaal 64) voor dat BTS, identificeert het welke te accepteren, afhankelijk van de Walsh-code.
De lidstaten kunnen ook vergelijkbare bundels ontvangen van meer dan één BTS. Met welke BTS moet het praten? Dat wordt geïdentificeerd door een PN-code (korte code genoemd), een unieke reeks codes die aan elke BTS wordt toegewezen.
Op dezelfde manier kan een BTS twee of meer MS’s ontvangen die uitzenden met dezelfde Walsh-code (omdat een BTS een MS van een naburige cel kan horen praten met de naburige BTS met behulp van dezelfde Walsh-code die het heeft toegewezen aan een MS binnen zijn cel) . Het BTS identificeert welke MS’s ermee communiceren door middel van een andere set PN-codes (lange code genoemd). Lange PN-codes zijn een andere unieke reeks codes die de MS-codes identificeren.