Właściwie podczas procesu komunikacji abonent sieci komórkowej rozmawia tylko przez 40% czasu, a przez resztę czasu nie przekazuje zbyt wielu przydatnych informacji. Jeśli wszystkie informacje zostaną przesłane do sieci, będzie to nie tylko marnotrawstwo zasobów systemowych, ale także spowoduje dodatkowe zakłócenia w systemie. Aby przezwyciężyć ten problem, w systemie GSM stosuje się technikę DTX, co oznacza, że transmisja sygnałów radiowych jest zabroniona w przypadku braku transmisji sygnału głosowego. Ma to na celu zmniejszenie poziomu zakłóceń i zwiększenie wydajności systemu. Ponadto mechanizm ten może również oszczędzać baterię stacji mobilnej i wydłużać czas czuwania stacji mobilnej. Należy pamiętać, że funkcja DTX nie jest używana do transmisji danych.
Istnieją dwa tryby transmisji w systemie GSM: jeden to tryb normalny. W tym przypadku szum uzyskuje tę samą jakość transmisji co głos; drugi to tryb transmisji nieciągłej. W tym przypadku stacja mobilna transmituje jedynie sygnały głosowe. Hałas po stronie odbiorczej jest sztuczny.
Sztuczny szum informuje słuchacza, że połączenie komunikacyjne jest prawidłowe, gdy żaden z abonentów nie mówi. Hałas zaprojektowano tak, aby był komfortowy i nie powodował dyskomfortu u słuchacza.
Komfortowa transmisja hałasu spełnia również wymagania pomiaru systemu. W trybie DTX przesyłane są tylko kody 260-bitowe w ciągu 480 ms; w trybie normalnym kody 260-bitowe są przesyłane co 20 ms. W trybie DTX te 260 bitów będzie generować ramki SID (deskryptor ciszy). Ramki te, podobnie jak ramki głosowe, będą przetwarzane poprzez kodowanie kanałów, przeplatanie, szyfrowanie i modulację, a następnie przesyłane w 8 ciągłych seriach. W innym czasie nie jest przesyłana żadna wiadomość.
Tryb DTX jest opcjonalny. Jednak w trybie DTX jakość transmisji zostanie nieco obniżona. Zwłaszcza, gdy oba końce komunikacji są abonentami mobilnymi, wpływ na jakość transmisji będzie bardziej dotkliwy, ponieważ DTX będzie używany dwukrotnie na tej samej ścieżce. Dodatkowo, aby zaimplementować funkcję DTX, system powinien móc wskazywać, kiedy rozpocząć transmisję nieciągłą, a kiedy ją zakończyć; a gdy DTX jest aktywny, koder powinien być w stanie wykryć, czy sygnał jest sygnałem głosowym, czy sygnałem szumu. Dlatego należy zastosować technikę VAD. Algorytm VAD określa, czy każda ramka wyjściowa zawiera głos, czy szum tła, porównując zmierzoną energię sygnału z określonym dla niej progiem. Zasada określania jest taka, że energia szumu powinna być zawsze niższa niż energia głosu.