Miękkie przełączanie to termin zwykle kojarzony z faktem, że system CDMA nawiązuje połączenie z komórką docelową przed zwolnieniem (przerwaniem) ze strony źródłowej, co jest powszechnie określane jako „make-before-break”. Twarde przełączenie, związane z AMPS, GSM lub USDC, wymaga, aby siła sygnału z komórki docelowej była większa niż siła sygnału z komórki źródłowej o wartość histerezy, aby zmniejszyć liczbę przełączeń na połączenie i „ping” efekt -ponga.
Ta histereza wymaga nakładania się obszarów pokrycia komórek. Wzmocnienie miękkiego przełączania odpowiada zmniejszonemu marginesowi zaniku cienia wymaganemu przez miękkie przełączanie CDMA w porównaniu z twardym systemem przełączania. Niektórzy zwolennicy CDMA mogą mieć oddzielną pozycję w budżecie łącza RF na wzmocnienie miękkiego przełączania.
Celem tego jest dostarczenie informacji na temat przewagi CDMA nad innymi technologiami. Niektóre frakcje uważają, że wzmocnienie miękkiego przełączania powinno być uwzględnione w wartości niezawodności (margines zaniku cienia).
W przypadku systemu stacjonarnego wzmocnienie oferowane przez miękkie przełączanie może występować lub nie, w zależności od projektu systemu. Na przykład pojedyncza izolowana lokalizacja obsługująca system WiLL nie będzie miała sąsiadujących ze sobą lokalizacji, które mogłyby w ogóle umożliwić wystąpienie miękkiego przełączania. W tej sytuacji wzmocnienie miękkiego przełączania będzie wynosić zero. Inna sytuacja dotyczy systemu stacjonarnego wykorzystującego zewnętrzne anteny FWT.
Anteny te są zazwyczaj kierunkowe i będą umiejscowione w pobliżu najlepszego źródła sygnału, w związku z czym zauważona zostanie minimalna korzyść z miękkiego przełączania. Nawet w przypadku systemu stacjonarnego korzystającego z anten biczowych FWT, wzmocnienie miękkiego przełączania może być niższe niż obserwowane w środowisku mobilnym. Instalacja FWT powoduje pewną formę kierunkowości budowania, która może zmniejszyć przewagę miękkiego przełączania.