Adres IP, czyli adres protokołu internetowego, to unikalny identyfikator przypisany do każdego urządzenia podłączonego do sieci. Do głównych cech adresu IP należy jego format, którym jest zazwyczaj IPv4 lub IPv6. Adresy IPv4 to 32-bitowe etykiety numeryczne zapisane w formacie dziesiętnym jako cztery oktety oddzielone kropkami (np. 192.168.0.1). Adresy IPv6 to 128-bitowe etykiety w formacie szesnastkowym oddzielone dwukropkami (np. 2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334). Każdy adres IP zawiera część sieciową i część hosta, co pozwala na identyfikację urządzeń w ich sieci i ułatwia routing.
Adresowanie internetowe oznacza przydzielanie unikalnych identyfikatorów urządzeniom podłączonym do Internetu lub dowolnej innej sieci, umożliwiających im komunikację. Jego funkcje obejmują wykorzystanie adresowania hierarchicznego, które pomaga w efektywnym routingu i zarządzaniu adresami IP. Adresowanie internetowe może być publiczne lub prywatne, przy czym adresy publiczne są unikalne i można je routować globalnie, natomiast adresy prywatne są używane w sieciach lokalnych i nie można ich routować w globalnym Internecie. System ten zapewnia prawidłowe dostarczenie danych do właściwego miejsca przeznaczenia.
Właściwości adresu IP obejmują jego unikalność w ramach przypisanej sieci, dzięki czemu żadne dwa urządzenia nie mają tego samego adresu. Adresy IP są hierarchiczne i obejmują segmenty sieci i hosta, które obsługują skalowalny projekt sieci i wydajny routing. Są albo statyczne, albo dynamiczne, ze stałymi adresami IP i dynamicznymi adresami IP przypisywanymi przez serwery DHCP. Ponadto adresy IP mogą być publicznie dostępne lub zarezerwowane dla sieci prywatnych, ułatwiając komunikację zarówno globalną, jak i lokalną.
Podstawowymi funkcjami adresu IP jest identyfikacja i lokalizacja urządzeń w sieci. Zapewnia jednoznaczną identyfikację urządzeń na potrzeby komunikacji. Ponadto adresy IP ułatwiają routing, dostarczając niezbędnych informacji, aby pakiety danych mogły dotrzeć do zamierzonych miejsc docelowych w połączonych sieciach. Ta rola w routingu obejmuje również zapewnienie, że pakiety danych są przesyłane najbardziej efektywną ścieżką od źródła do miejsca docelowego.
Dwie główne cechy protokołu IP to komunikacja bezpołączeniowa i dostarczanie typu „best-effort”. Komunikacja bezpołączeniowa oznacza, że każdy pakiet danych, czyli datagram, jest traktowany niezależnie, a pakiety mogą podążać różnymi ścieżkami, aby dotrzeć do miejsca docelowego bez ustanawiania dedykowanego połączenia. Dostarczanie metodą best-effort oznacza, że protokół IP nie gwarantuje dostarczania pakietów, porządkowania ani poprawiania błędów, pozostawiając te zadania protokołom wyższego poziomu, takim jak TCP.