SDN, czyli Software-Defined Networking, upraszcza zarządzanie i obsługę sieci poprzez oddzielenie płaszczyzny sterowania siecią od płaszczyzny przesyłania. Mówiąc prościej, pozwala administratorom zarządzać ruchem sieciowym za pomocą scentralizowanej aplikacji, zamiast konfigurować każde urządzenie sieciowe indywidualnie.
SDN definiuje się jako podejście do sieci, które oddziela kontrolę ruchu sieciowego od przesyłania pakietów danych. To rozdzielenie umożliwia administratorom dynamiczne zarządzanie przepływem ruchu sieciowego i szybkie reagowanie na zmieniające się wymagania sieciowe poprzez scentralizowaną kontrolę.
Główną funkcją SDN jest centralizacja zarządzania siecią i programowe konfigurowanie zachowania sieci za pomocą aplikacji. Oddzielając płaszczyznę sterowania od płaszczyzny danych, SDN zwiększa elastyczność, skalowalność i wydajność sieci, umożliwiając łatwiejsze wdrażanie zasad sieciowych i szybsze dostosowywanie się do zmian w sieci.
Mówiąc laikiem, SDN można opisać jako sposób na uczynienie sieci inteligentniejszymi i bardziej elastycznymi poprzez kontrolowanie ich za pomocą oprogramowania, a nie sprzętu. Upraszcza zarządzanie siecią, poprawia bezpieczeństwo i ułatwia dostosowanie do nowych technologii i wzorców ruchu.
Przykładem sieci SDN są centra danych, w których maszyny wirtualne i aplikacje wymagają dynamicznych konfiguracji sieci. SDN umożliwia administratorom zarządzanie przepływami ruchu i ustalanie priorytetów przepustowości w oparciu o potrzeby aplikacji, zapewniając efektywny transfer danych i optymalną wydajność bez ręcznej interwencji na każdym urządzeniu sieciowym.