Zero Trust i VPN to podejścia do zabezpieczania komunikacji sieciowej, ale różnią się znacznie pod względem zasad i wdrożenia:
Zero Trust koncentruje się na zasadzie domyślnego braku zaufania do żadnego podmiotu lub urządzenia, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz obwodu sieci. Zakłada, że zagrożenia mogą pochodzić zarówno ze źródeł wewnętrznych, jak i zewnętrznych, i wymaga ścisłej weryfikacji i uwierzytelnienia wszystkich użytkowników, urządzeń i aplikacji próbujących połączyć się z siecią. Architektury Zero Trust często wykorzystują kontrolę dostępu opartą na tożsamości, mikrosegmentację i ciągłe monitorowanie w celu egzekwowania rygorystycznych zasad bezpieczeństwa.
Z drugiej strony wirtualna sieć prywatna (VPN) to technologia, która tworzy bezpieczny, szyfrowany tunel pomiędzy urządzeniem (lub siecią) użytkownika a siecią prywatną w sieci publicznej, takiej jak Internet. Sieci VPN są zwykle używane do zapewnienia bezpiecznego zdalnego dostępu do zasobów wewnętrznych. Uwierzytelniają użytkowników i szyfrują dane, aby chronić je przed przechwyceniem lub manipulacją przez nieupoważnione osoby podczas przesyłania.
Podstawowa różnica między VPN a Zero Trust polega na ich zakresie i leżącej u ich podstaw filozofii bezpieczeństwa. VPN zabezpiecza kanał komunikacji między użytkownikiem a siecią, ale z natury nie egzekwuje zasad Zero Trust. Koncentruje się przede wszystkim na zabezpieczeniu przesyłanych danych oraz zapewnieniu zdalnego dostępu do zasobów sieciowych. Natomiast Zero Trust kładzie nacisk na ciągłe uwierzytelnianie, ścisłą kontrolę dostępu i założenia minimalnego zaufania we wszystkich interakcjach sieciowych, w tym w sieci wewnętrznej.
VPN nie jest synonimem Zero Trust, ponieważ VPN przede wszystkim zabezpieczają kanały komunikacji i zapewniają bezpieczny zdalny dostęp, ale nie egzekwują kompleksowo zasad Zero Trust. Sieci VPN zazwyczaj przyjmują poziom zaufania po uwierzytelnieniu użytkownika i utworzeniu bezpiecznego tunelu, co może nie być zgodne z filozofią Zero Trust zakładającą ciągłą weryfikację i dostęp z najniższymi uprawnieniami.
ZTNA (Zero Trust Network Access) to podejście do bezpieczeństwa, które rozszerza zasady Zero Trust w celu kontrolowania dostępu do określonych aplikacji lub zasobów w oparciu o czynniki kontekstowe, takie jak tożsamość użytkownika, stan zabezpieczeń urządzenia i lokalizacja. Celem ZTNA jest zapewnienie bardziej szczegółowej i adaptacyjnej kontroli dostępu w porównaniu z tradycyjnymi sieciami VPN, które często zapewniają szeroki dostęp po uwierzytelnieniu. Chociaż ZTNA uzupełnia VPN, zwiększając bezpieczeństwo dostępu, to czy w pełni zastąpi VPN, zależy od potrzeb organizacyjnych i wymogów bezpieczeństwa.
Koncepcja Zero Trust to struktura bezpieczeństwa, która rzuca wyzwanie tradycyjnemu modelowi bezpieczeństwa „ufaj, ale weryfikuj”, zakładając, że zagrożenia mogą istnieć zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz obwodu sieci. Opowiada się za ciągłą weryfikacją wiarygodności wszystkich użytkowników, urządzeń i aplikacji próbujących połączyć się z zasobami, niezależnie od ich lokalizacji. Architektury Zero Trust zazwyczaj obejmują takie zasady, jak ścisła kontrola dostępu, dostęp z najniższymi uprawnieniami, mikrosegmentacja, szyfrowanie i ciągłe monitorowanie w celu zminimalizowania ryzyka nieautoryzowanego dostępu i naruszeń danych. Celem Zero Trust jest zwiększenie bezpieczeństwa sieci poprzez zmniejszenie zależności od zabezpieczeń opartych na obwodzie i założenie, że zagrożenia mogą pochodzić z dowolnego miejsca, co wymaga kompleksowych środków bezpieczeństwa na wszystkich poziomach dostępu do sieci.