EIGRP, czyli Enhanced Interior Gateway Routing Protocol, to zastrzeżony protokół routingu firmy Cisco używany w sieciach komputerowych, szczególnie w sieciach IP. Został zaprojektowany do obsługi wielu protokołów warstwy sieciowej i ułatwiania wydajnego routingu w sieci. EIGRP działa w ramach jednego systemu autonomicznego (AS), umożliwiając routerom w tym samym systemie AS dynamiczną wymianę informacji o routingu. W przeciwieństwie do protokołów wektora odległości, protokół EIGRP wykorzystuje algorytm aktualizacji rozproszonej (DUAL) do obliczenia najkrótszej ścieżki do miejsca docelowego, biorąc pod uwagę zarówno minimalną liczbę przeskoków, jak i metryki łącza sieciowego, takie jak przepustowość i opóźnienie. Umożliwia to szybszą konwergencję i bardziej efektywne wykorzystanie zasobów sieciowych w porównaniu z tradycyjnymi protokołami routingu.
Protokół EIGRP jest używany głównie w sieciach korporacyjnych w celu zapewnienia skalowalnego i wydajnego routingu. Oferuje takie korzyści, jak szybka konwergencja, zmniejszone zużycie przepustowości dzięki przyrostowym aktualizacjom oraz obsługa wielu protokołów routowanych, takich jak IP i IPX. Zastosowanie protokołu DUAL w protokole EIGRP zapewnia, że routery mogą szybko dostosować się do zmian w topologii sieci, dzięki czemu nadaje się do sieci, w których niezawodność i szybkość są krytycznymi wymaganiami. Ponadto protokół EIGRP obsługuje takie funkcje, jak równoważenie obciążenia przy nierównych kosztach, podsumowywanie tras i uwierzytelnianie, zwiększając bezpieczeństwo i wydajność sieci.
Istnieją dwa typy protokołu EIGRP: klasyczny EIGRP i nazwany EIGRP. Klasyczny protokół EIGRP, znany również jako router graniczny systemu autonomicznego (ASBR) EIGRP, wykorzystuje numery systemów autonomicznych i jest oryginalną wersją protokołu. Nazwany protokół EIGRP, wprowadzony w późniejszych wersjach Cisco IOS, upraszcza konfigurację, umożliwiając grupowanie routerów w ramach nazwanej instancji protokołu EIGRP zamiast używania numerycznych numerów AS. Nazwany protokół EIGRP zachowuje wszystkie możliwości klasycznego protokołu EIGRP, ale oferuje większą elastyczność konfiguracji i łatwość zarządzania w sieciach o dużej skali. Obydwa typy protokołu EIGRP działają na tych samych zasadach, różnią się jednak konfiguracją i zarządzaniem w środowisku sieciowym.