Welke OFDM-parameters gebruikt in WiMAX
De vaste en mobiele versies van WiMAX hebben enigszins verschillende implementaties van de fysieke OFDM-laag. Vaste WiMAX, gebaseerd op IEEE 802.16-2004, gebruikt een fysieke OFDM-laag op basis van 256 FFT.
Mobile WiMAX, gebaseerd op de IEEE 802.16e-20055-standaard, maakt gebruik van een schaalbare, op OFDMA gebaseerde fysieke laag. In het geval van mobiele WiMAX kunnen de FFT-groottes variëren van 128 bits tot 2.048 bits. De onderstaande tabel toont de OFDM-gerelateerde parameters voor zowel de OFDM-PHY als de OFDMA PHY. De parameters worden hier weergegeven voor slechts een beperkte set profielen die waarschijnlijk zullen worden ingezet en vormen geen uitputtende set van mogelijke waarden.
Fixed WiMAX OFDM-PHY: Voor deze versie is de FFT-grootte vastgesteld op 256, waarvan 192 subdragers
gebruikt voor het overbrengen van gegevens, 8 gebruikt als pilot-subdraaggolven voor kanaalschatting en synchronisatie
doeleinden, en de rest wordt gebruikt als bewakingsband-subdraaggolven.6 Omdat de FFT-grootte vastligt, varieert de afstand tussen de subdraaggolven met de kanaalbandbreedte. Wanneer grotere bandbreedtes worden gebruikt, neemt de afstand tussen de subdraaggolven toe en neemt de symbooltijd af. Het afnemen van de symbooltijd impliceert dat een groter deel moet worden toegewezen als bewakingstijd om de vertragingsspreiding te ondervangen.
Zoals de onderstaande tabel laat zien, biedt WiMAX een breed scala aan bewakingstijden waarmee systeemontwerpers de juiste afweging kunnen maken tussen spectrale efficiëntie en robuustheid van de vertragingsspreiding. Voor maximale robuustheid van de vertragingsspreiding kan een bewakingstijd van 25 procent worden gebruikt, die vertragingsspreidingen tot 16 μs kan opvangen bij gebruik in een 3,5 MHz-kanaal en tot 8 μs bij gebruik in een 7 MHz-kanaal. In relatief goedaardige multipath-kanalen kan de overhead van de bewakingstijd worden teruggebracht tot slechts 3 procent.
