Orthogonal Frequency Division Multiplexing (OFDM)-subdraaggolfafstand is een kritische parameter in 5G draadloze communicatiesystemen, die de frequentiescheiding tussen aangrenzende subdraaggolven binnen het OFDM-signaal definieert. OFDM is het modulatieschema dat in 5G wordt gebruikt om gegevens efficiënt via de ether te verzenden.
De afstand tussen de subdraaggolven in 5G is ontworpen om flexibel te zijn, waardoor operators verschillende waarden kunnen kiezen op basis van specifieke gebruiksscenario’s en implementatiescenario’s. De afstand tussen de subdraaggolven heeft rechtstreeks invloed op de symboolduur en bijgevolg op de tijd die nodig is om gegevens te verzenden. In 5G omvatten de gebruikelijke subdraaggolfafstanden 15 kHz, 30 kHz, 60 kHz en 120 kHz.
De keuze van de afstand tussen de subdraaggolven gaat gepaard met afwegingen tussen spectrale efficiëntie en veerkracht tegen kanaalbeperkingen. Kleinere tussendraaggolfafstanden resulteren in een langere symboolduur, waardoor een betere frequentieselectiviteit en betere prestaties in uitdagende radio-omgevingen mogelijk zijn. Aan de andere kant verbeteren grotere subdraaggolfafstanden de spectrale efficiëntie door hogere datasnelheden mogelijk te maken.
De 5G New Radio (NR)-standaard definieert verschillende numerologieën, elk gekenmerkt door een specifieke subdraaggolfafstand en bijbehorende symboolduur. Deze numerologieën zijn ontworpen om tegemoet te komen aan diverse gebruiksscenario’s, variërend van verbeterd mobiel breedband (eMBB) met hoge datasnelheden tot ultrabetrouwbare communicatie met lage latentie (URLLC) met strenge latentievereisten.
De flexibiliteit in de OFDM-subcarrier-afstand is een belangrijk kenmerk van 5G, waardoor efficiënt gebruik van het beschikbare spectrum en aanpassing aan verschillende implementatiescenario’s mogelijk is. Het stelt 5G-netwerken in staat een breed scala aan diensten en toepassingen te leveren met uiteenlopende prestatie-eisen, terwijl het gebruik van radiobronnen wordt geoptimaliseerd.