Het is moeilijk om de verhouding van het lekvermogen van aangrenzende kanalen en de selectiviteit van aangrenzende kanalen te scheiden, omdat ze naast elkaar bestaan. daarom worden de verhouding van het lekvermogen van aangrenzende kanalen en de selectiviteit van aangrenzende kanalen meestal samen beschouwd.
Het resultaat van de overweging is de Adjacent Channel Interference Ratio (ACIR) en de Adjacent Channel Interference Ratio is de verhouding van het totale vermogen dat wordt uitgezonden door een bron (basisstation of UE) en het totale interferentievermogen dat een slachtofferontvanger beïnvloedt, resulterend uit beide zenders en onvolkomenheden van de ontvanger. De formule is als volgt:
ACIR =1/ ({1/ACLR} + {1/ACS})
De interferentie in het aangrenzende kanaal beïnvloedt zowel de systeemdekking als de systeemcapaciteit. Wanneer er sprake is van een dichtbij-ver-effect, heeft interferentie van het aangrenzende kanaal een grote invloed op de systeemdekking en kan er zelfs een dode zone ontstaan.
Zoals weergegeven in de bovenstaande afbeelding, wanneer de terminal in systeem A systeem B binnengaat, is het interferentievermogen van systeem B met systeem A zelfs groter dan het nuttige vermogen van systeem A. Daarom treedt de dode zone op, waar de terminal geen toegang heeft het netwerk.
In de uplink is de beperkende ontwerpfactor de UE-zender, die de uplink-interferentie zal domineren. De reden is dat ACLRUE << ACSBS, wat impliceert dat uplink ACIR ≈ ACLRUE. In een uplink-simulatie zijn het dus in essentie de UE ACLR-prestaties die worden gesimuleerd.
In de downlink is de beperkende ontwerpfactor de UE-ontvanger, die de downlink-interferentie zal domineren. De reden is dat ACSUE << ACLRBS, wat impliceert dat downlink ACIR ≈ ACSUE. Een downlink-simulatie zal dus in wezen een simulatie zijn van de prestaties van UE ACS.
OFFSET/ZW/GB
Het onderstaande figuur toont de relatie tussen de Offset (frequentie-offsetwaarde), BW (kanaalbandbreedte) en Guard Band.
