Szerokopasmowe systemy bezprzewodowe drugiej generacji były w stanie przezwyciężyć problem LOS i zapewnić większą przepustowość. Osiągnięto to poprzez zastosowanie architektury komórkowej i wdrożenie zaawansowanych technik przetwarzania sygnału w celu poprawy wydajności łącza i systemu w warunkach wielościeżkowych.
Kilka start-upów opracowało zaawansowane, własne rozwiązania, które zapewniły znaczny wzrost wydajności w porównaniu z systemami pierwszej generacji. Większość tych nowych systemów może dobrze działać w warunkach braku linii widoczności, przy czym anteny w siedzibie klienta są zwykle montowane pod okapem lub niżej.
Wiele z nich rozwiązało problem NLOS, stosując takie techniki, jak częstotliwość ortogonalna multipleksowanie z podziałem (OFDM), wielokrotny dostęp z podziałem kodowym (CDMA) i przetwarzanie wieloantenowe. Niektóre systemy, na przykład te opracowane przez SOMA Networks i Navini Networks, wykazały zadowalającą wydajność łącza na dystansie kilku mil do terminali abonenckich w komputerach stacjonarnych bez konieczności montowania anteny na zewnątrz.
Przepustowość kilku megabitów na sekundę w sieci komórkowej zasięg kilku mil stał się możliwy dzięki stacjonarnym bezprzewodowym systemom szerokopasmowym drugiej generacji.