Poniższy rysunek przedstawia położenie łącza X2 i S1 w stosunku do pozostałych elementów sieci w ramach sieci LTE.
Ogólnie rzecz biorąc, ruch na interfejsie S1 jest podzielony na dwie różne płaszczyzny, płaszczyznę kontrolną, która wykorzystuje protokół SCTP (Stream Control Transmission Protocol) opracowany przez IETF w celu przesyłania różnych protokołów sygnalizacyjnych w sieci IP oraz płaszczyznę użytkownika plane, gdzie jako metodę tunelowania przyjęto protokół tunelowania GPRS dla płaszczyzny użytkownika (GTPU).
X2 Procedura wymiarowania przepustowości
X2 to interfejs między eNodeB, a wymagania dotyczące przepustowości są bardzo złożone. Jednakże w realistycznej implementacji sieci najprawdopodobniej nie będzie żadnego bezpośredniego połączenia pomiędzy eNodeB. Zamiast tego dane X2 zostaną połączone z danymi S1 i przesłane z powrotem do agregatorów znajdujących się w centrum przełączającym, zanim zostaną przekierowane do docelowego eNodeB.
Główne czynniki wymiarowania X2, które należy wziąć pod uwagę (w eRan 2.0 i 2.1) obejmują:
- Częstotliwość przełączania pomiędzy eNodeB
- Czas trwania przekazania
- Nakładający się charakter eNodeB
- Ustawienie histerezy na poziomie komórki
- Średnia stawka za usługę i rozmiar pakietu na przekazanie
- Narzut sygnalizacyjny w płaszczyźnie sterującej interfejsu X2
Przepustowość na X2 jest znikoma w porównaniu z przepustowością na S1. Podobnie jak w przypadku obliczeń przepustowości płaszczyzny sterującej S1, przepustowość X2 szacuje się na 3% przepustowości S1 w celu uproszczenia procesu wymiarowania.
Wpływ opóźnienia X2 na przepustowość komórki
Jeśli dozwolony jest nieskończony proces HARQ (w ramach badania teoretycznego), nadmierne opóźnienie w routingu S1 lub X2 z pewnością wpłynie na jakość usług i wydajność użytkownika aplikacji wyższej warstwy. Nawet w normalnych sieciach opóźnienie routingu może być nieodłącznym elementem niekomórkowej sieci rdzeniowej Operatora, co będzie miało wpływ na przepustowość, chociaż nie będzie tak poważne jak w przypadku nieskończonej HAQR.