Inżynieria RF to kompromis pomiędzy: wymaganym widmem radiowym (szerokością pasma), szybkością transmisji danych (przepływnością) i złożonością implementacji. Głównym elementem tej historii jest forma impulsu używana do modulowania złożonych symboli danych na częstotliwość nośną radiową.
Na przestrzeni lat zbadano i wykorzystano kilka form impulsów i związanych z nimi filtrów kształtujących impulsy w prywatnych i komercyjnych systemach radiowych. Na przykład GSM wykorzystuje filtr GMSK (Gaussian Minimum Shift Keying), który wytwarza impulsy bliskie przebiegom sinus/cosinus z krzywą Gaussa jako amplitudą, WCDMA wykorzystuje filtry kształtujące impulsy z podniesionym cosinusem.
Dla impulsu ważne są dwie cechy: prezentacja w dziedzinie czasu i prezentacja w dziedzinie częstotliwości. W dziedzinie czasu można rozpoznać, „jak długo będą trwać impulsy symbolu w powietrzu”, a w dziedzinie częstotliwości można zbadać wymagane widmo pod względem szerokości pasma. Jednym z najprostszych impulsów w dziedzinie czasu jest impuls prostokątny. Po prostu skacze w chwili t=0 do swojej maksymalnej amplitudy, a po czasie trwania impulsu TS skacze z powrotem do 0. Ta forma impulsu ma dwie główne zalety.
Po pierwsze, jest prosty w implementacji, nie wymaga skomplikowanego systemu filtrów do wykrywania takich impulsów i ich generowania. Po drugie, impuls ma jasno określony czas trwania. Po TS amplituda sygnału wynosi zero, jest to główna zaleta w przypadku środowisk z propagacją wielodrogową, ponieważ upraszcza obsługę zakłóceń międzysymbolicznych. Co więcej, jeśli następny symbol rozpocznie się po zakończeniu pierwszego impulsu, nie będzie żadnych zakłóceń między symbolami w środowisku innym niż wielościeżkowe.
Dla odbiornika oznacza to, że nie są wymagane żadne skomplikowane i kosztowne mechanizmy eliminacji zakłóceń międzysymbolowych. Wadą impulsu prostokątnego jest to, że przydziela on dość duże widmo.