Procedura wyszukiwania komórki ma na celu zapewnienie UE możliwości znalezienia komórki wcdma i określenia kodu szyfrującego łącza w dół oraz synchronizacji ramki tej komórki wcdma. Zwykle wykonuje się to w 3 krokach:
PSCH (Synchronizacja szczeliny): UE wykorzystuje podstawowy kod synchronizacji SCH w celu uzyskania synchronizacji szczeliny z komórką wcdma. Podstawowy kod synchronizacji jest używany przez UE do wykrywania istnienia komórki i synchronizacji telefonu komórkowego na granicach TS. Zwykle robi się to za pomocą pojedynczego filtra (lub innego podobnego urządzenia) dopasowanego do podstawowego kodu synchronizacji, który jest wspólny dla wszystkich komórek wcdma. Taktowanie szczeliny komórki wcdma można uzyskać poprzez wykrywanie wartości szczytowych na wyjściu dopasowanego filtra.
SSCH (Synchronizacja ramek i identyfikacja grupy kodów): Dodatkowe kody synchronizacji dostarczają informacji wymaganych do znalezienia granic ramki i numeru grupy. Każdy numer grupy odpowiada unikalnemu zestawowi 8 podstawowych kodów szyfrujących. Granica ramki i numer grupy są podawane pośrednio poprzez wybranie pakietu 15 kodów wtórnych. 16 drugorzędne
Zdefiniowano
kody C1, C2, ….C16. Zdefiniowano 64 możliwe zestawy, każdy zestaw odpowiada jednej z 64 grup. Każdy zestaw kodów wtórnych składa się z 15 kodów wtórnych (wybranych w zestawie 16), z których każdy będzie transmitowany w jednym przedziale czasowym. Gdy odebrane kody pasują do jednego z możliwych zestawów, UE określiło zarówno granicę ramki, jak i numer grupy.
PCPICH (Identyfikacja kodu szyfrującego): UE określa dokładny podstawowy kod szyfrujący używany przez znalezioną komórkę wcdma. Główny kod szyfrujący jest zazwyczaj identyfikowany poprzez korelację symbol po symbolu w kanale PCPICH ze wszystkimi kodami w obrębie grupy kodów identyfikowanej w drugim etapie. Po zidentyfikowaniu głównego kodu szyfrującego można wykryć podstawowy kanał CCPCH i odczytać informacje BCH specyficzne dla systemu i komórki.