Nowoczesna konstrukcja interfejsu radiowego LTE charakteryzuje się OFDMA (DL) i SC-FDMA (UL) wraz z MIMO.
Modulacja łącza w dół jest oparta na OFDMA (wielokrotny dostęp z ortogonalnym podziałem częstotliwości). OFDMA jest odmianą OFDM, która ma tę zaletę, że złożoność odbiornika jest na rozsądnym poziomie, może sprostać wymaganiom skalowalnej przepustowości i obsługuje różne schematy modulacji z BPSK, QPSK,
16QAM do 64QAM. Umożliwia to modulację adaptacyjną w zależności od użytkownika.
W kierunku łącza w górę używany jest wariant OFDMA zwany SC-FDMA (wielokrotny dostęp z podziałem częstotliwości pojedynczej nośnej). Ma tę zaletę w porównaniu z OFDMA, że ma niższy współczynnik PAPR (stosunek mocy szczytowej do średniej), co prowadzi do mniejszego zużycia energii i tańszych wzmacniaczy RF w terminalu.
LTE będzie obsługiwać MIMO. Opisuje możliwość posiadania wielu anten nadawczych i odbiorczych w systemie. Inne nazwy to anteny formujące wiązkę lub inteligentne anteny.
W jednej komórce LTE można wykorzystać aż cztery anteny. Pozwala to mieć przestrzeń
multipleksowanie i formowanie wiązki. MIMO jest uważane za podstawową technologię zwiększającą wydajność widmową. Obecnie skuteczność MIMO w przypadkach wymagających dużej mobilności jest nadal badana.
HARQ implementuje protokół na warstwie 1/warstwie 2, który pozwala na szybką retransmisję. Ponadto bloki można retransmitować ze zwiększonym kodowaniem.
W przeciwieństwie do UMTS, gdzie zasoby fizyczne są współdzielone lub dedykowane, rozwinięty węzeł B w EUTRAN obsługuje wszystkie zasoby fizyczne za pośrednictwem harmonogramu i przypisuje je dynamicznie użytkownikom i kanałom. Zapewnia to większą elastyczność niż starszy system.
Jaka technologia została wprowadzona w interfejsie powietrznym LTE?
Tematem przewodnim LTE jest technika modulacji i multipleksowania radia OFDMA i SC-FDMA, wyjaśniono działanie tej technologii oraz uzasadniono wybór technologii stosowanych dla warstwy fizycznej LTE.