MU-MIMO jest powszechnie uważana za kluczową technologię poprawy wydajności systemu w nowoczesnych sieciach bezprzewodowych.
W przeciwieństwie do SU-MIMO, gdzie zysk z multipleksowania przestrzennego jest ograniczony do jednego użytkownika, MU-MIMO umożliwia wspólne planowanie wielu użytkowników na tych samych zasobach czasowo-częstotliwościowych w celu wykorzystania tego wzmocnienia pomiędzy dwiema lub większą liczbą jednostek UE. Jest to szczególnie korzystne, ponieważ transmisja SU-MIMO wysokiej rangi jest często ograniczona liczbą anten i ograniczeniami konstrukcyjnymi anteny po stronie użytkownika, podczas gdy transmisja wysokiej rangi przy użyciu MU-MIMO jest bardziej wykonalna ze względu na rozproszoną dystrybucję użytkowników.
Powszechnie wiadomo, że optymalny w teorii informacji schemat MU-MIMO to brudny papier
kodowanie (DPC), które niestety jest nieliniowym/nieprzyczynowym schematem kształtowania wiązki i dlatego jest nierealne w rzeczywistych zastosowaniach.
Z praktycznego punktu widzenia wdrożenia, najbardziej krytyczną kwestią dla MU-MIMO w LTE jest znalezienie równowagi pomiędzy wzrostem wydajności MU, narzutem na sprzężenie zwrotne CSI, konstrukcją transceivera o niskiej złożoności, a także efektywną metodologią planowania.
Rozważanie komercyjnego wdrożenia MU-MIMO obejmuje następujące aspekty.
Model kanału: Ponieważ MU-MIMO opiera się przede wszystkim na przestrzennej separacji domen w celu multipleksowania użytkowników, najbardziej odpowiednie są środowiska z wystarczającą separacją użytkowników. Na szczęście ma to zazwyczaj miejsce w przypadku komercyjnych wdrożeń LTE, w których jednostki UE są rozproszone geograficznie. Ponadto rozpiętość kątowa po stronie eNB wywiera nietrywialny wpływ na wydajność MU-MIMO. Kanały propagacyjne o mniejszym rozproszeniu kątowym mają tendencję do tworzenia węższych wzorów wiązek antenowych, co jest korzystne dla separacji użytkowników i komunikacji MUMIMO.
Konfiguracja anteny eNB: Wydajność dowolnego schematu wieloantenowego w dużym stopniu zależy od konfiguracji anteny. W przypadku SU-MIMO szeroko rozstawione anteny i anteny o polaryzacji krzyżowej zmniejszają korelację przestrzenną i zwykle skutkują dobrą wydajnością SU-MIMO. Jednakże duży odstęp między antenami jest uważany za poważne wyzwanie w przypadku większości komercyjnych projektów stacji bazowych.
Z drugiej strony, MU-MIMO sprawdza się szczególnie dobrze w wysoce skorelowanych konfiguracjach anten, które tworzą wąskie wiązki antenowe krytyczne dla wielodostępu z podziałem przestrzeni (SDMA). Dlatego MU-MIMO jest obiecującym kandydatem do praktycznego zastosowania.
Ładowanie komórek i typ ruchu: Wdrożenie MU-MIMO powinno być również rozważane łącznie z ładowaniem komórek i typami ruchu. Powszechnie wiadomo, że asymptotyczna pojemność kanału rozgłoszeniowego MUMIMO skaluje się jako O (log log (K)), gdzie K jest liczbą użytkowników. Mocno obciążona komórka z dużą liczbą użytkowników doświadczających stałego ruchu DL (np. strumieniowanie wideo) zapewnia większe możliwości grupowania MU-MIMO i jest uważana za bardziej odpowiednią do transmisji MUMIMO.