S-SCH składa się również z kodu, Dodatkowego Kodu Synchronizacji (SSC), który wskazuje, do której z 64 grup kodów szyfrujących należy kod szyfrujący łącza w dół komórki. Zdefiniowano 16 różnych SSC. Każdy SSC to sekwencja o długości 256 żetonów.
W każdym przedziale czasowym transmitowany jest jeden konkretny SSC, co daje nam sekwencję 15 SSC. W sumie istnieją 64 różne sekwencje po 15 SSC, odpowiadające 64 podstawowym grupom kodów szyfrujących. Te 64 sekwencje są skonstruowane w taki sposób, że jedna sekwencja różni się od pozostałych i różni się od dowolnej obróconej wersji dowolnej sekwencji. UE koreluje odebrany sygnał z 16 SSC i identyfikuje maksymalną wartość korelacji.
S-SCH dostarcza informacji wymaganych do znalezienia granic ramki i grupy kodów szyfrujących łącze w dół (jedna z 64 grup). Kod szyfrujący (jeden z 8) można później określić poprzez dekodowanie P-CPICH. Telefon komórkowy będzie wtedy w stanie zdekodować BCH.