Po całym kodowaniu zastosowanym do tej pory w kanale nadawczym prawdopodobnie zastanawiasz się, dlaczego dane muszą być ponownie szyfrowane z tą samą szybkością. Gdyby wszystkie komórki korzystały z tych samych 64 kodów Walsha bez kolejnej warstwy szyfrowania, powstałe zakłócenia poważnie ograniczyłyby wydajność systemu.
Ponieważ wszystkie komórki mogą używać tej samej częstotliwości (domeny częstotliwości) i wszystkie komórki używają tych samych kodów Walsha (domeny kodowej); jedynym innym sposobem umożliwienia komórkom ponownego wykorzystania tych samych kodów Walsha jest użycie przesunięć czasowych (dziedzina czasu).
Ta ostatnia warstwa szyfrowania wykorzystuje inny kod zwany krótkim kodem, aby umożliwić ponowne użycie kodów Walsha i zapewnić unikalny identyfikator każdej komórce. Krótka sekwencja ma długość 32768 bitów i przebiega z szybkością 1,2288 Mb/s (powtarza się co 26,667 ms).
Ponieważ wszystko w CDMA jest zsynchronizowane z czasem systemowym, możliwe jest zidentyfikowanie lokalizacji każdej komórki za pomocą przesunięcia czasowego w krótkiej sekwencji. Te „przesunięcia PN” są oddzielone wielokrotnościami sześćdziesięciu czterech układów zegara 1,2288 Mb/s. Pozwala to na 512 unikalnych przesunięć czasowych do identyfikacji komórki (32768 bitów / 64 bity = 512 przesunięć).
Dzięki szyfrowaniu kanałów zakodowanych Walshem za pomocą krótkiego kodu, każda stacja bazowa może ponownie wykorzystać wszystkie 64 kody Walsha i być jednoznacznie identyfikowana spośród innych sąsiednich komórek przy użyciu tej samej częstotliwości.
- Zapewnia osłonę do ukrycia 64 kodów Walsha
- Każda stacja bazowa ma przypisane przesunięcie czasowe w krótkich sekwencjach
- Przesunięcia czasowe umożliwiają telefonom komórkowym rozróżnianie sąsiadujących komórek
- Pozwala także na ponowne wykorzystanie wszystkich kodów Walsha w każdej komórce