Zarówno EIGRP, jak i OSPF są protokołami routingu używanymi w sieciach komputerowych. EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol) to zastrzeżony protokół Cisco przeznaczony do routingu w systemach autonomicznych. Obsługuje zarówno IPv4, jak i IPv6, domyślnie używając metryki opartej na przepustowości i opóźnieniu.
OSPF (Open Shortest Path First) to otwarty standard protokołu routingu, który działa podobnie do EIGRP, ale jest neutralny dla dostawcy. Oblicza najkrótszą ścieżkę do miejsca docelowego na podstawie kosztów łącza obliczonych na podstawie przepustowości. OSPF obsługuje protokoły IPv4 i IPv6 i jest szeroko stosowany w sieciach o dużej skali.
Główna różnica między protokołami OSPF i EIGRP polega na ich zastrzeżonym i otwartym charakterze. Protokół EIGRP jest własnością firmy Cisco, co ogranicza jego interoperacyjność, podczas gdy OSPF jest standardem otwartym, umożliwiającym wdrażanie u wielu dostawców. OSPF wykorzystuje inną metrykę obliczaną na podstawie kosztu, podczas gdy metryka EIGRP domyślnie uwzględnia przepustowość i opóźnienie.
EIGRP oznacza protokół Enhanced Interior Gateway Routing Protocol. Jest to protokół routingu wektora odległości opracowany przez firmę Cisco. Protokół EIGRP został zaprojektowany w celu zmniejszenia niestabilności routingu związanej z tradycyjnymi protokołami wektora odległości i oferuje takie funkcje, jak szybka konwergencja, obsługa wielu protokołów warstwy sieci i minimalne wykorzystanie przepustowości sieci.
Protokół EIGRP jest często uważany za korzystny w środowiskach Cisco ze względu na jego wydajność, szybką zbieżność i obsługę różnych protokołów warstwy sieciowej. Oferuje takie funkcje, jak podsumowanie tras, równoważenie obciążenia przy nierównych kosztach i zmniejszone wykorzystanie przepustowości dzięki okresowym aktualizacjom i komunikatom zapytań. Te cechy przyczyniają się do jego reputacji jako solidnego i skalowalnego protokołu routingu.