EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol) to opracowany przez firmę Cisco protokół routingu używany w systemach autonomicznych. Skutecznie oblicza trasy i obsługuje sieci IPv4 i IPv6. Protokół EIGRP domyślnie wykorzystuje metrykę opartą na przepustowości i opóźnieniu, mając na celu zapewnienie wydajnego routingu i szybkiej konwergencji w sieciach.
Protokół EIGRP jest używany głównie do routingu w systemach autonomicznych. Dynamicznie oblicza najkrótszą ścieżkę do miejsc docelowych w oparciu o metrykę, która uwzględnia takie czynniki, jak przepustowość i opóźnienie. Dzięki temu protokół EIGRP nadaje się do sieci, w których priorytetem jest szybka zbieżność tras i efektywne wykorzystanie przepustowości.
Jedną z zalet protokołu EIGRP jest jego szybka konwergencja i efektywne wykorzystanie przepustowości sieci. Osiąga to dzięki funkcjom takim jak algorytm Diffusing Update Algorithm (DUAL), który minimalizuje informacje o routingu wymieniane między routerami i zmniejsza wpływ zmian topologii na wydajność sieci. Protokół EIGRP obsługuje także takie funkcje, jak podsumowywanie tras i równoważenie obciążenia, zwiększając jego skalowalność i elastyczność w projektowaniu sieci.
Zarówno EIGRP, jak i OSPF to popularne protokoły routingu stosowane w sieciach komputerowych. Protokół EIGRP jest korzystny w środowiskach Cisco ze względu na jego zastrzeżony charakter i bezproblemową integrację ze sprzętem Cisco. Oferuje specyficzne funkcje, takie jak łatwość konfiguracji, szybka konwergencja i obsługa różnych protokołów warstwy sieciowej. Z drugiej strony OSPF jest protokołem o otwartym standardzie, który obsługuje środowiska wielu dostawców i zapewnia skalowalność i elastyczność w projektowaniu sieci.
EIGRP nazywany jest protokołem hybrydowym, ponieważ łączy w sobie cechy protokołów routingu wektora odległości i protokołu routingu według stanu łącza. Podobnie jak protokół wektora odległości, EIGRP ogłasza informacje o routingu swoim sąsiadom. Jednakże utrzymuje również tabelę topologii podobną do protokołów stanu łącza, umożliwiając obliczanie tras w oparciu o najkrótszą ścieżkę. To hybrydowe podejście umożliwia protokołowi EIGRP osiągnięcie szybkiej konwergencji i efektywnego wykorzystania zasobów sieciowych przy jednoczesnym zachowaniu skalowalności w większych sieciach.