Tutaj piszę o kodzie pseudoszumowym i jego zastosowaniu Kod pseudoszumowy, jego dwa typy oraz krótki kod pseudoszumowy to identyfikacja każdego BTS, a długi kod pseudoszumowy to identyfikacja każdego użytkownika. Rozumiemy podstawowe.
Kod pseudoszumowy (zwany w skrócie kodem PN) ma właściwości podobne do sekwencji szumowej. W rzeczywistości jest to regularna okresowa sekwencja binarna, choć wygląda jak sekwencja szumu. Sekwencje M są najważniejszymi i podstawowymi spośród wszystkich kodów pseudoszumów.
„M-sekwencja” to skrót od „Maksymalna sekwencja długości rejestru przesunięcia liniowego sprzężenia zwrotnego”. Definicja takiej sekwencji jest następująca:
Jeśli okres sekwencji wyjściowej N-stopniowego rejestru przesuwnego z liniowym sprzężeniem zwrotnym wynosi P =2N -1, sekwencja ta nazywana jest sekwencją m.
W systemie CDMA zwykle generatory Galois są używane do tworzenia m-sekwencji, z których każda składa się z sekwencji okresu 2N-1 (nie wszystkie stany -0) i maski. Sekwencje M z różnymi maskami mają różne fazy wyjściowe.
Kody pseudoszumów stosowane w systemie CDMA2000 są dwojakiego rodzaju, mianowicie sekwencja m o długości 215-1 i sekwencja m o długości 242-1.
W łączu nadawczym sekwencja m o długości 242-1 jest używana do szyfrowania kanałów podstawowych, podczas gdy sekwencja m o długości 215-1 jest używana do modulacji kwadraturowej łącza nadawczego (okres m-sekwencji wynosi 215 z dodanym do niego stanem „wszystkie 0”). Różne sektory wykorzystują do modulacji różne fazy sekwencji m, przy czym różnica faz między sąsiednimi fazami musi wynosić co najmniej 64 bity. Zatem maksymalna liczba dostępnych faz wynosi 512.
W łączu wstecznym sekwencja m o długości 242-1 używana jest do rozsiewu bezpośredniego. Każdemu MS przypisano fazę sekwencji m obliczoną przez ESN tego MS. Kanały wsteczne dla tych MS są w zasadzie ortogonalne względem siebie, co zapewnia dwuwartościową samoistność sekwencji m.