De derde veronderstelling – dat de achtergrondruis Gaussiaans is en niet gecorreleerd is met de transmissies – is vooral verdacht in een cellulair MIMO-systeem. Alle goed ontworpen cellulaire systemen zijn van nature interferentiebeperkt: als dat niet zo was, zou het mogelijk zijn om de spectrale efficiëntie te verhogen door het hergebruik van frequenties te verlagen of de gemiddelde belasting per cel te verhogen.
In de downlink van een cellulair systeem, waar naar verwachting MIMO het meest winstgevend en levensvatbaar is, zal er een effectief aantal interfererende signalen zijn; het aantal niet te verwaarlozen interfererende naburige basisstations is .
Figuur illustreert de impact van andere celinterferentie in cellulaire MIMO-systemen. Het is uiterst moeilijk voor een MIMO-ontvanger in het MS om tegelijkertijd om te gaan met zowel de ruimtelijke interferentie, als gevolg van de zendantennes, als een hoog niveau van interferentie van andere cellen. Hoewel de meeste onderzoekers dit probleem hebben verwaarloosd, vanwege het gebrek aan traceerbaarheid, is met behulp van zowel de informatie- als de communicatietheorie aangetoond dat de capaciteit van een MIMO-cellulair systeem kan afnemen naarmate het aantal zendantennes toeneemt als de ruimtelijke interferentie niet wordt verstoord. op passende wijze aangepakt.
Samenvattend zijn de meeste theoretische MIMO-resultaten voor omgevingen met hoge SNR en geïdealiseerde (ML)-decodering; in de praktijk moet MIMO functioneren in omgevingen met een lage SINR en ontvangers met een lage complexiteit. Het interferentieprobleem van andere cellen is misschien wel het meest urgente probleem waarmee het gebruik van ruimtelijke multiplexing in WiMAX-systemen wordt geconfronteerd.
Er zijn verschillende oplossingen voorgesteld om met interferentie van andere cellen om te gaan, waaronder interferentiebewuste ontvangers, meercellige stroomregeling, gedistribueerde antennes en meercellige coördinatie. Geen van deze technieken wordt expliciet ondersteund door de WiMAX-standaard op het moment dat dit boek ter perse gaat, hoewel de inzet van interferentiebewuste ontvangers zeker niet door de standaard wordt uitgesloten.
We voorspellen dat creatieve benaderingen van het interferentieprobleem van andere cellen nodig zullen zijn om ruimtelijke multiplexing haalbaar te maken voor andere gebruikers dan degenen die zich zeer dicht bij het basisstation bevinden en dus een zeer laag interferentieniveau ervaren. Daarom kan de eis voor rijke verstrooiing in MIMO-systemen concurreren met het gebruik van directionele/sectorale antennes om interferentie van andere cellen te verminderen.