Algorytm przekazywania wspomaganego lokalizacją (LAH) to w rzeczywistości zestaw algorytmów, których celem jest rozwiązywanie bieżących problemów związanych z procedurą przekazywania. Zestaw algorytmów obejmuje algorytm przełączania bieżącego, przełączania rozmytego, algorytm przełączania oparty na zastosowaniu anten adaptacyjnych, algorytm ustalania priorytetów przełączania itp. LAH opiera się na architekturze CELLO, którą pokazano poniżej:
Rysunek ten wyraźnie pokazuje, że algorytm LAH wykorzystuje informacje zarówno z serwera lokalizacji (LS), jak i systemu informacji geograficznej sieci komórkowej (MGIS), aby podjąć decyzję o najodpowiedniejszej docelowej stacji bazowej do przekazania.
Algorytm LAH jako całość będzie identyfikować obszary krytyczne, monitorować ruch użytkowników i podejmować inteligentne decyzje o przekazaniu, aby zapobiec różnym niedociągnięciom sieci związanym z procedurą przekazywania.
Jeśli chodzi o wykorzystanie usług o dużej przepływności w terminalach mobilnych, istotne będzie, aby sieć była w stanie przewidzieć komórkę docelową do przekazania z dużym wyprzedzeniem, aby zarezerwować wymagane zasoby. Tego rodzaju mechanizm umożliwi LAH, co za tym idzie, koncepcja jest niezwykle atrakcyjna dla UMTS.
Wydajność przekazywania poprawia się na dwa sposoby. Po pierwsze, dane MGIS można wykorzystać do planowania sąsiadujących komórek. Analizując dane MGIS, można wykryć obszary, w których wskaźnik powodzenia przekazania jest niski. W tych obszarach przypisanie sąsiadujących komórek może nie być optymalne.
Co więcej, możliwe jest wykorzystanie możliwości lokalizacji telefonu komórkowego, czyli innymi słowy możemy skorzystać z Serwera Lokalizacyjnego (LS), aby wspomóc rzeczywisty algorytm przekazywania. Jest to wyraźna przewaga nad dotychczasowymi rozwiązaniami, które opierają się wyłącznie na obserwacjach poziomu sygnału.
Na przykład przełączenie może zostać opóźnione, jeśli zostanie wykryte, że telefon komórkowy porusza się wzdłuż obszaru granicznego dwóch komórek. W ten sposób można uniknąć „efektu ping-ponga”. Ponadto, jeśli komórka docelowa ma do wyboru kilku sąsiadów, informacja o lokalizacji może pomóc w dokonaniu optymalnego wyboru. Innym przykładem jest szczególny problem „odległych komórek”, który wielu operatorów komórkowych zaobserwował na obszarach pagórkowatych.
Telefon komórkowy może być połączony z odległą komórką parasolową, a inne komórki znajdujące się blisko telefonu komórkowego nie są przydzielane jako sąsiadki połączonej komórki. W takim przypadku informacje o lokalizacji można wykorzystać do określenia właściwej komórki docelowej do przekazania, unikając ograniczeń związanych z przypisaniem sąsiadów.
Ponieważ przełączenie jest jednym z głównych parametrów, które zwykle wpływają na stabilność sieci komórkowej, utrzymanie dokładnych informacji związanych z lokalizacją w MGIS może prowadzić do bardziej efektywnego dostosowania parametrów przełączenia i samego algorytmu. W rezultacie konieczne będzie przyjęcie pewnych założeń roboczych dotyczących dostępnej dokładności lokalizacji. Założenia te zostaną ustalone na podstawie oceny technik lokalizacyjnych. Uwzględnione zostaną metody standardowe, takie jak E-OTD, TOA i wspomaganie GPS. Zbadane zostaną również techniki, które nie są jeszcze objęte standaryzacją, takie jak metoda korelacji bazy danych.
Główne korzyści wynikające z opisanego powyżej wykorzystania danych MGIS do wydajnych procedur przekazywania to zmniejszenie ruchu sygnalizacyjnego, unikanie przerywania połączeń, poprawa jakości mowy, rozwiązanie kilku niedociągnięć w planowaniu i umożliwienie bezproblemowego przełączania użytkownikom korzystającym z dużej szybkości transmisji danych w UMTS poprzez zapewnienie mechanizmu dla alokacji zasobów w komórce docelowej.