Sieć dostępowa
LTE i E-UTRAN, sieć składa się z eNodeB, jak pokazano na ryc. Dla normalnego ruchu użytkowników (w przeciwieństwie do transmisji) w E-UTRAN nie ma scentralizowanego sterownika, dlatego architektura E-UTRAN nazywa się płaski.
ENodeB są zwykle połączone ze sobą poprzez interfejs znany jako X2, a interfejs EPC przez S1 – dokładniej z MME poprzez interfejs S1-MME i S-GW poprzez interfejs S1-U. Protokoły działające pomiędzy eNodeB i UE są znane jako protokoły warstwy dostępu (AS).
E-UTRAN odpowiada za wszystkie funkcje związane z radiem, które można podsumować następująco:
Zarządzanie zasobami radiowymi: Dotyczy to wszystkich funkcji związanych z kanałami radiowymi, takich jak sterowanie radiowe, kontrola dostępu nośników radiowych, zarządzanie mobilnością radiową, planowanie i dynamiczna alokacja zasobów dla UE, zarówno w łączu w górę, jak i w łączu w dół.
Kompresja nagłówka: Pomaga zapewnić efektywne wykorzystanie interfejsu radiowego poprzez kompresję nagłówków pakietów IP, co może stanowić znaczny narzut, szczególnie w przypadku małych pakietów, takich jak VoIP.
Bezpieczeństwo: Wszystkie dane przesyłane przez interfejs radiowy są szyfrowane.
Pozycjonowanie: E-UTRAN zapewnia niezbędne pomiary i inne dane z E-SMLC, a E-SMLC pomaga w znalezieniu pozycji UE.
Łączność z EPC: Składa się z sygnału do MME i ścieżki nośnej do S-GW.
Po stronie sieci wszystkie te funkcje to eNodeB, z których każdy może być odpowiedzialny za zarządzanie wieloma komórkami. W przeciwieństwie do niektórych poprzednich technologii drugiej i trzeciej generacji, LTE integruje funkcję kontrolera radiowego eNodeB. Umożliwia to ścisłą interakcję pomiędzy różnymi warstwami protokołu radiowej sieci dostępowej, redukując w ten sposób opóźnienia i poprawiając wydajność.
Taka rozproszona kontrola eliminuje potrzebę stosowania kontrolera o wysokiej dostępności i intensywnym przetwarzaniu, co z kolei może obniżyć koszty i uniknąć „pojedynczego punktu awarii”. Ponadto, ponieważ LTE nie obsługuje miękkiego przekazywania, nie ma potrzeby scentralizowanego łączenia danych w sieci.
Jedną z konsekwencji braku scentralizowanego kontrolera węzła jest to, że gdy UE, sieć będzie przesyłać wszystkie informacje związane z UE, tj. Kontekst UE, i wszelkie buforowane dane, eNodeB, między sobą. Dlatego też niezbędne są mechanizmy zapobiegające utracie danych podczas transmisji.
Ważną cechą interfejsu S1 do komunikacyjnej sieci dostępowej jest znana jako podstawowa elastyczność S1. Koncepcja ta polega na tym, że kilka węzłów CN (MME/S-GW) może obsługiwać wspólny obszar geograficzny, a sieć komórkowa jest podłączona do zestawu obłasti. W ten sposób ENodeB eNodeB mogą być obsługiwane przez kilka MME/S-GW.
Wiele węzłów MME/S-GW obsługujących wspólny obszar nazywa się pulą MME/S-GW, a obszar objęty tą pulą nazywa się pulą MME/S-GW. Koncepcja ta umożliwia współdzielenie UE w komórkach kontrolowanych przez jeden eNodeB pomiędzy wieloma węzłami CN, umożliwiając w ten sposób dystrybucję obciążenia i eliminację pojedynczych punktów awarii węzłów CN. Kontekst UE zwykle pozostaje taki sam MME, dopóki UE nie znajdzie się w basenie.