Multipleksowanie przestrzenne i różnorodność odbioru w Wimax
Multipleksowanie przestrzenne
WiMAX obsługuje również multipleksowanie przestrzenne, w którym wiele niezależnych strumieni jest przesyłanych przez wiele anten. Jeśli odbiornik ma również wiele anten, strumienie można oddzielić za pomocą przetwarzania czasoprzestrzennego. Zamiast zwiększać różnorodność, w tym przypadku stosuje się wiele anten, aby zwiększyć szybkość transmisji danych lub pojemność systemu. Zakładając bogate środowisko wielościeżkowe, wydajność systemu można zwiększać liniowo wraz z liczbą anten podczas wykonywania multipleksowania przestrzennego.
Dlatego system 2 × 2 MIMO podwaja szczytową przepustowość WiMAX. Jeśli stacja mobilna ma tylko jedną antenę, WiMAX może nadal obsługiwać multipleksowanie przestrzenne poprzez kodowanie dla wielu użytkowników w łączu zwrotnym. Nazywa się to multipleksowaniem przestrzennym opartym na współpracy wielu użytkowników. W przeciwieństwie do różnorodności transmisji i kształtowania wiązki, multipleksowanie przestrzenne działa tylko w dobrych warunkach SINR.
Otrzymuj różnorodność
Najbardziej rozpowszechnioną formą zróżnicowania przestrzennego jest zróżnicowanie odbioru, często przy użyciu tylko dwóch anten. Ten rodzaj różnorodności jest niemal wszechobecny w komórkowych stacjach bazowych i punktach dostępowych bezprzewodowej sieci LAN. Różnorodność odbioru nie nakłada żadnych szczególnych wymagań na nadajnik, ale wymaga odbiornika, który przetwarza liczbę odebranych strumieni i łączy je w jakiś sposób.
Szeroko stosowane algorytmy łączenia: łączenie selekcji (SC) i łączenie maksymalnego współczynnika (MRC). Chociaż różnorodność odbioru jest bardzo skuteczna zarówno w kanałach o płaskim zaniku, jak i kanałach o selektywnym częstotliwościowo, skoncentruj się teraz na scenariuszu płaskiego zaniku, w którym sygnał odbierany przez każdą z anten jest nieskorelowany i ma tę samą średnią moc.