POP3, czyli Post Office Protocol w wersji 3, to protokół używany przez klientów poczty e-mail do pobierania wiadomości e-mail z serwera pocztowego. Działa w sieciach TCP/IP i umożliwia użytkownikom pobieranie wiadomości e-mail z serwera na urządzenia lokalne w celu uzyskania dostępu w trybie offline.
POP3 działa poprzez protokół TCP (protokół kontroli transmisji). TCP zapewnia niezawodną komunikację poprzez ustanowienie sesji połączeniowej pomiędzy klientem a serwerem. Ten zorientowany na połączenie charakter protokołu TCP zapewnia, że pakiety danych są dostarczane sekwencyjnie i niezawodnie, co ma kluczowe znaczenie dla operacji pobierania wiadomości e-mail.
POP3 jest protokołem ściągającym, co oznacza, że wymaga od klienta poczty elektronicznej zainicjowania komunikacji z serwerem w celu odebrania wiadomości. Gdy klient łączy się z serwerem POP3, wysyła polecenia żądania wiadomości e-mail, a następnie pobiera je na urządzenie klienta. Kontrastuje to z protokołami push, w których serwer inicjuje komunikację w celu dostarczenia danych do klienta.
POP (Post Office Protocol) i IMAP (Internet Message Access Protocol) to dwa protokoły używane do pobierania wiadomości e-mail. POP jest prostszy i zazwyczaj pobiera e-maile na urządzenie klienta, domyślnie usuwając je z serwera (chociaż ustawienia można dostosować). Z kolei IMAP umożliwia użytkownikom zarządzanie pocztą e-mail bezpośrednio na serwerze, umożliwiając synchronizację na wielu urządzeniach i przechowywanie kopii wiadomości e-mail na serwerze.
Ruch POP3 domyślnie korzysta z portu TCP o numerze 110. Port ten przeznaczony jest do komunikacji POP3 pomiędzy klientem a serwerem. Konfigurując klientów poczty e-mail do łączenia się z serwerem POP3, użytkownicy zazwyczaj określają adres serwera (np. pop.example.com) i numer portu (domyślnie 110 lub 995 w przypadku POP3 przez SSL/TLS).