Odstępy podnośnych w ortogonalnym multipleksowaniu z podziałem częstotliwości (OFDM) to krytyczny parametr w systemach komunikacji bezprzewodowej 5G, definiujący separację częstotliwości pomiędzy sąsiednimi podnośnymi w sygnale OFDM. OFDM to schemat modulacji stosowany w sieci 5G do wydajnego przesyłania danych drogą radiową.
Odstępy podnośnych w sieci 5G zaprojektowano tak, aby były elastyczne, umożliwiając operatorom wybór różnych wartości w oparciu o konkretne przypadki użycia i scenariusze wdrożenia. Odstęp podnośnych wpływa bezpośrednio na czas trwania symbolu, a co za tym idzie, na czas potrzebny na transmisję danych. W sieci 5G typowe odstępy podnośnych obejmują 15 kHz, 30 kHz, 60 kHz i 120 kHz.
Wybór odstępu podnośnych wiąże się z kompromisem pomiędzy wydajnością widmową a odpornością na zakłócenia kanału. Mniejsze odstępy podnośnych skutkują dłuższym czasem trwania symboli, co pozwala na lepszą selektywność częstotliwościową i lepszą wydajność w wymagających środowiskach radiowych. Z drugiej strony większe odstępy podnośnych zwiększają wydajność widmową, umożliwiając wyższe szybkości transmisji danych.
Standard 5G New Radio (NR) definiuje różne numerologie, z których każda charakteryzuje się określonym odstępem podnośnych i odpowiadającym czasem trwania symbolu. Numerologie te zaprojektowano z myślą o różnorodnych zastosowaniach, począwszy od ulepszonych mobilnych łączy szerokopasmowych (eMBB) z dużą szybkością transmisji danych, po ultraniezawodną komunikację o niskim opóźnieniu (URLLC) z rygorystycznymi wymaganiami dotyczącymi opóźnień.
Elastyczność w zakresie odstępów podnośnych OFDM jest kluczową cechą 5G, umożliwiającą efektywne wykorzystanie dostępnego widma i dostosowanie do różnych scenariuszy wdrożenia. Umożliwia sieciom 5G dostarczanie szerokiego zakresu usług i aplikacji o zróżnicowanych wymaganiach wydajnościowych, przy jednoczesnej optymalizacji wykorzystania zasobów radiowych.