WebSockets i HTTP to protokoły używane do komunikacji w Internecie, ale służą różnym celom i mają odmienne cechy. HTTP (Hypertext Transfer Protocol) to protokół bezstanowy używany głównie do komunikacji typu żądanie-odpowiedź między klientami (takimi jak przeglądarki internetowe) a serwerami. Działa w modelu żądanie-odpowiedź, w którym klienci inicjują żądania do serwerów, które następnie odpowiadają danymi. Protokół HTTP dobrze nadaje się do pobierania zasobów, takich jak strony internetowe, obrazy i dokumenty, ale nie jest idealny do dwukierunkowej komunikacji w czasie rzeczywistym.
Z drugiej strony WebSockets zapewniają pełnodupleksowy kanał komunikacyjny w ramach pojedynczego, długotrwałego połączenia TCP. W przeciwieństwie do protokołu HTTP, który jest bezstanowy i inicjuje nowe połączenia dla każdego żądania, WebSockets utrzymują trwałe połączenia między klientami i serwerami, umożliwiając dwukierunkową komunikację z niskimi opóźnieniami. WebSockets są używane w aplikacjach wymagających aktualizacji w czasie rzeczywistym, funkcji interaktywnych (takich jak aplikacje do czatowania i gry online), przesyłania strumieniowego danych na żywo i narzędzi do edycji zespołowej, gdzie kluczowa jest natychmiastowa wymiana i synchronizacja danych.
To, czy WebSockets są lepsze od interfejsów API REST, zależy od konkretnego przypadku użycia i wymagań aplikacji. Interfejsy API REST (interfejsy programowania aplikacji do przesyłania stanu reprezentacji) są szeroko stosowane do komunikacji klient-serwer w aplikacjach internetowych. Kierują się zasadami architektury, które promują bezstanowe interakcje z pamięcią podręczną, wykorzystując standardowe metody HTTP, takie jak GET, POST, PUT i DELETE. Interfejsy API REST nadają się do asynchronicznego uzyskiwania dostępu do zasobów i manipulowania nimi, obsługując szeroką gamę urządzeń i platform.
Z drugiej strony WebSockets przodują w scenariuszach wymagających małych opóźnień, wymiany danych w czasie rzeczywistym i komunikacji dwukierunkowej. Eliminują obciążenie związane z ustanawianiem nowych połączeń dla każdego żądania, dzięki czemu są bardziej wydajne w zastosowaniach takich jak aktualizacje na żywo, komunikatory internetowe i wspólne edytowanie. Jednakże WebSockets mogą być bardziej złożone we wdrażaniu i zarządzaniu w porównaniu z interfejsami API REST i mogą nie być konieczne w przypadku aplikacji, które nie wymagają komunikacji w czasie rzeczywistym lub ciągłego przesyłania strumieniowego danych.
WebSockets działają poprzez protokół TCP (Transmission Control Protocol), zapewniając niezawodny, dwukierunkowy kanał komunikacji pomiędzy klientami i serwerami. W przeciwieństwie do HTTP, który jest protokołem bezstanowym inicjującym nowe połączenia dla każdego żądania, WebSockets utrzymują trwałe połączenie, które pozwala na wydajną wymianę danych z niskimi opóźnieniami. Jednakże protokoły WebSocket są zbudowane w oparciu o protokół TCP, wykorzystując jego możliwości w celu niezawodnego dostarczania danych, zapewniając jednocześnie dodatkowe funkcje, takie jak komunikacja w trybie pełnego dupleksu i interakcja w czasie rzeczywistym, których sam protokół TCP z natury nie obsługuje.
Pomimo swoich zalet, protokoły WebSocket mają kilka wad, które mogą mieć wpływ na ich przydatność w niektórych zastosowaniach. Wadą jest to, że wymagają, aby zarówno klient, jak i serwer obsługiwały protokół WebSocket, co może ograniczać interoperacyjność ze starszymi systemami lub klientami, którzy nie obsługują protokołu WebSocket. Kolejnym wyzwaniem jest to, że utrzymywanie trwałych połączeń może zużywać zasoby serwera, szczególnie w aplikacjach z dużą liczbą jednoczesnych klientów. Ponadto połączenia WebSocket omijają proxy i mechanizmy buforowania używane w tradycyjnych aplikacjach opartych na protokole HTTP, co może mieć wpływ na optymalizację wydajności i skalowalność. Dokładne rozważenie tych czynników jest niezbędne przy podejmowaniu decyzji o użyciu protokołu WebSockets lub technologii alternatywnych w przypadku określonych wymagań aplikacji.