Protokół Ethernet odnosi się do zestawu zasad i standardów rządzących warstwą fizyczną i łączem danych w sieci Ethernet. Definiuje sposób, w jaki urządzenia w sieci lokalnej (LAN) komunikują się ze sobą za pomocą ramek Ethernet. Obejmuje to specyfikacje dotyczące kodowania danych, ramkowania, adresowania (adresy MAC), wykrywania kolizji i topologii sieci.
Termin „Ethernet” ogólnie odnosi się do całej technologii sieciowej lub nośnika fizycznego (takiego jak kable Ethernet) używanego do łączenia urządzeń w sieci LAN. Z drugiej strony „protokół Ethernet” odnosi się w szczególności do zasad i procedur regulujących przesyłanie danych w sieci Ethernet.
Warstwa łącza danych protokołu Ethernet określa sposób formatowania danych na potrzeby transmisji i odbioru pomiędzy urządzeniami w sieci LAN. Obejmuje protokoły takie jak Ethernet II (DIX), IEEE 802.3 (standaryzujący Ethernet) i inne, które definiują strukturę ramek, sprawdzanie błędów i kontrolę dostępu do mediów (MAC).
Ethernet to przede wszystkim technologia sieci przewodowych, która wykorzystuje kable fizyczne (takie jak skrętka miedziana lub kable światłowodowe) do przesyłania danych między urządzeniami. Działa na zasadach CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection), gdzie urządzenia w sieci nasłuchują przed transmisją i radzą sobie z kolizjami, jeśli wystąpią.
Sam Ethernet nie jest ani protokołem TCP (protokołem kontroli transmisji), ani UDP (protokołem datagramów użytkownika). TCP i UDP to protokoły warstwy transportowej działające ponad warstwą łącza danych (gdzie działa Ethernet). Ramki Ethernet przenoszą dane pomiędzy urządzeniami w warstwie łącza danych, podczas gdy protokoły TCP i UDP zarządzają transmisją danych, niezawodnością i adresowaniem w warstwie transportowej zestawu protokołów TCP/IP.