Czynniki niezgodne w przypadku szerokich kanałów w sieciach Wi-Fi obejmują zakłócenia z sąsiednich kanałów, urządzenia, które nie obsługują szerszych przepustowości i ograniczenia prawne. Zakłócenia mogą wystąpić, gdy wiele sieci nakłada się na siebie w tym samym zakresie częstotliwości, co prowadzi do zatorów i zmniejszonej wydajności. Urządzenia nieprzeznaczone do obsługi szerokich kanałów mogą nie w pełni wykorzystywać zwiększoną przepustowość, a w niektórych regionach obowiązują przepisy ograniczające maksymalną szerokość kanału, aby uniknąć zakłóceń w innych usługach.
Szerokość kanału modemu należy dobrać odpowiednio do specyficznych wymagań sieci i możliwości wykorzystywanych urządzeń. Typowe szerokości kanałów to 20 MHz, 40 MHz, 80 MHz i 160 MHz. Aby uzyskać optymalną wydajność, w środowiskach o minimalnych zakłóceniach i wymaganiach dotyczących dużej prędkości często stosuje się szerszą szerokość kanału, np. 80 MHz lub 160 MHz. Jednakże na obszarach o znacznych zakłóceniach lub z wieloma nakładającymi się sieciami węższa szerokość kanału, np. 20 MHz lub 40 MHz, może skuteczniej zmniejszać zatory i poprawiać stabilność.
Tryb 802.11n, znany również jako Wi-Fi 4, należy skonfigurować w oparciu o możliwości urządzeń sieciowych i pożądaną wydajność. Zazwyczaj standard 802.11n obsługuje kilka trybów, w tym 20 MHz, 40 MHz i tryby mieszane. Tryb 40 MHz oferuje wyższe szybkości transmisji danych przy jednoczesnym wykorzystaniu dwóch kanałów 20 MHz, ale może powodować więcej zakłóceń. Aby zapewnić zrównoważoną wydajność i kompatybilność, często używany jest tryb 20 MHz, szczególnie w środowiskach z wieloma sieciami lub potencjalnymi źródłami zakłóceń.
Szerokość pasma 11n odnosi się do przepustowości kanału używanej w standardzie Wi-Fi 802.11n. Można ją ustawić na 20 MHz lub 40 MHz. Kanał 20 MHz zapewnia stabilne połączenie przy mniejszych zakłóceniach, natomiast kanał 40 MHz zapewnia większą przepustowość danych, ale może powodować większe zakłócenia i zatory. Wybór pomiędzy 20 MHz a 40 MHz powinien opierać się na środowisku sieciowym i równowadze pomiędzy szybkością i stabilnością.
Który jest lepszy 802.11, zależy od konkretnych potrzeb i kontekstu. Standard 802.11n (Wi-Fi 4) jest odpowiedni dla sieci o umiarkowanej szybkości i rozsądnym zasięgu i zasięgu. Standard 802.11ac (Wi-Fi 5) oferuje wyższe prędkości i lepszą wydajność, szczególnie w środowiskach z wieloma urządzeniami. Standard 802.11ax (Wi-Fi 6) zapewnia jeszcze większą prędkość, wydajność i pojemność, co czyni go najlepszym wyborem dla sieci o dużej gęstości i wymagających aplikacji. Wybór między tymi standardami zależy od takich czynników, jak wymagania dotyczące szybkości sieci, kompatybilność urządzeń i ogólne wykorzystanie sieci.