De CDMA-reverse link gebruikt een ander coderingsschema om gegevens te verzenden. In tegenstelling tot de voorwaartse verbinding kan de achterwaartse verbinding geen pilootkanaal voor synchrone demodulatie ondersteunen (aangezien elk mobiel station zijn eigen pilootkanaal nodig zou hebben).
Het ontbreken van een proefkanaal is gedeeltelijk verantwoordelijk voor de lagere capaciteit van de retourverbinding dan de voorwaartse verbinding. Bovendien kunnen Walsh-codes niet worden gebruikt voor kanalisatie, aangezien de variërende tijdsvertragingen van elke mobiele telefoon naar het basisstation de orthogonaliteit van de Walsh-codes vernietigen (variërende aankomsttijd maakt de Walsh-codes niet-orthogonaal).
Omdat de reverse link niet profiteert van niet-storende kanalen, vermindert dit de capaciteit van de reverse link in vergelijking met de forward link (alle mobiele telefoons die zenden, interfereren met elkaar). Om de prestaties van de reverse link te bevorderen, gebruiken de spraakgegevens van 9600 bps een convolutionele code van een derde snelheid voor krachtigere foutcorrectie.
Voor de 14400 bps-vocoder is de convolutionele encoder slechts een encoder met halve snelheid die de datasnelheid verdubbelt. De datasnelheid die uit de convolutionele encoder komt, is dus hetzelfde voor de spraakkanalen van 9,6 of 14,4 kbps. Vervolgens worden zes databits tegelijk genomen om naar een van de 64 beschikbare Walsh-codes te verwijzen.
De gegevens, die een snelheid van 307,2 kbps hebben, worden vervolgens XOR’ed met de lange code om de volledige gegevenssnelheid van 1,2288 Mbps te bereiken. Deze unieke lange code is de kanalisatie voor de omgekeerde link.