Het LTE Ray Tracing Model omvat het analyseren van de voortplanting van elektrische golven met behulp van de ray tracing-methode en het verkrijgen van de veldsterkte van ontvangen signalen door middel van theoretische berekeningen. Sommige LTE-netwerken gebruiken het hogere deel van de UHF-band, zoals 2,3 GHz en 2,6 GHz.
De golflengte van de radiogolf is enkele centimeters. Daarom zijn obstakels in de voortplantingsomgeving vaak groter dan de golflengte van de radiogolf. In dit geval kan de ray tracing-methode worden gebruikt om de golfvoortplanting te analyseren.
Bovendien stellen geologische informatietechnologieën je in staat om elk gebouw in een stad met hoge precisie te identificeren als een recht prisma. Zo’n recht prisma wordt geïdentificeerd door de bovenste coördinaat van de veelhoek onderaan en in de hoogte.
Het basisidee van de ray tracing-methode is als volgt:
- Bepaal de positie van een transmissiebron. Identificeer alle voortplantingsroutes van de transmissiebron naar elk ontvangstpunt, dat wil zeggen het testpunt, volgens de kenmerken en indeling van de gebouwen op de 3D-kaart.
- Bepaal reflectie- en diffractieverliezen op basis van de Fresnel vergelijking en de geometrische of uniforme diffractietheorie. In dit geval kan de veldsterkte van elke route naar elk testpunt worden verkregen. Voer dezelfde puntcoherentiestapeling van de veldsterkten van alle routes uit om de totale ontvangen veldsterkte van elk testpunt te verkrijgen.
Het LTE Ray Tracing-model is geïntegreerd in gangbare commerciële planningssoftware. Dit model vereist echter zeer nauwkeurige (minstens tot op 5 meter) digitale kaarten die 3D-gebouwinformatie bevatten.
De voorspellingsnauwkeurigheid van het model hangt nauw samen met de precisie van de digitale kaarten en de nauwkeurigheid van technische parameters ter plaatse, zoals de antennepositie, hoogte, richtingshoek en neerwaartse kantelhoek. Vanwege de kosten wordt het LTE Ray Tracing Model alleen gebruikt bij netwerkplanning in dichtbevolkte gebieden van grote steden.