Bij het bepalen van de RF-dekking in CDMA-systemen moet rekening worden gehouden met het effect van interferentie die wordt gegenereerd door de bedienende cel en de aangrenzende cellen. Dit is in tegenstelling tot de RF-dekkingsanalyse voor AMPS-cellen, waarbij interferentie voornamelijk de frequentietoewijzing beïnvloedt, maar niet de Dekking.
De interferentiemarge is afhankelijk van de hoeveelheid belasting die in het systeem wordt aangenomen. Verschillende celinzetstrategieën kunnen worden gemodelleerd door de interferentiemarge te variëren. De inzet van CDMA-cellen zou gebaseerd kunnen zijn op het één voor één laden van individuele frequenties, totdat ze de beoogde belasting bereiken (bijvoorbeeld een geluidsstijging van 6 dB). Een alternatieve inzet zou gebruik kunnen maken van meer CDMA-radiodragers, die aanvankelijk met een lagere belasting werken, om het bereik van de cellen verder uit te breiden (bijvoorbeeld een ruisstijging van 3 dB) en tegelijkertijd capaciteit in te ruilen (waarbij elk onmiddellijk beschikbaar spectrum wordt benut). Deze verbetering van de systeemstijging met 3 dB zou resulteren in ongeveer 30% minder CDMA-cellocaties bij het inschakelen van het systeem.
De volgende vergelijking kan worden gebruikt als een eerste benadering van de hoeveelheid interferentiemarge die men moet toevoegen aan het linkbudget om rekening te houden met het laden van het CDMA-systeem met gebruikers.
NoiseRise = 10 logboek [1/(1-X)]
Waarbij X het maximaal toegestane aantal gebruikers is, gespecificeerd als een fractie van de mastcapaciteit. Voor een capaciteitscellocatie is X bijvoorbeeld gelijk aan vijfenzeventig procent (75%). De geluidsstijging varieert als functie van voortplanting, omgeving, belasting, gebruikersverdeling, enz.