MU-MIMO wordt algemeen beschouwd als een sleuteltechnologie voor de verbetering van de systeemcapaciteit in moderne draadloze netwerken.
In tegenstelling tot SU-MIMO, waarbij de ruimtelijke multiplexwinst beperkt is tot een enkele gebruiker, maakt MU-MIMO het mogelijk dat meerdere gebruikers gezamenlijk worden gepland op dezelfde tijdfrequentiebronnen om deze winst te benutten tussen twee of meer UE-eenheden. Dit is met name gunstig omdat hoogwaardige SU-MIMO-transmissie vaak wordt beperkt door het aantal antennes en de beperkingen van het antenneontwerp aan de gebruikerskant, terwijl hoogwaardige transmissie met behulp van MU-MIMO beter haalbaar is vanwege de verspreide gebruikersdistributie.
Het is bekend dat het informatietheoretisch optimale MU-MIMO-schema vies papier is
codering (DPC), wat helaas een niet-lineair/niet-causaal bundelvormingsschema is en daarom onrealistisch in toepassingen in de praktijk.
Vanuit praktisch implementatieoogpunt is de meest kritische kwestie voor MU-MIMO in LTE het vinden van een evenwicht tussen MU-prestatiewinst, CSI-feedback-overhead, een transceiverontwerp met lage complexiteit en een efficiënte planningsmethodologie.
Het overwegen van de commerciële inzet van MU-MIMO omvat de volgende aspecten.
Kanaalmodel:Omdat MU-MIMO primair afhankelijk is van ruimtelijke domeinscheiding voor gebruikersmultiplexing, zijn omgevingen met voldoende gebruikersscheiding het meest geschikt. Gelukkig is dit meestal het geval bij commerciële LTE-implementaties waarbij UE-eenheden geografisch verspreid zijn gedistribueerd. Bovendien heeft de hoekspreiding aan de eNB-zijde een niet-triviale impact op de MU-MIMO-prestaties. Voortplantingskanalen met een lagere hoekspreiding hebben de neiging smallere antennebundelpatronen te creëren, wat gunstig is voor gebruikersscheiding en MUMIMO-communicatie.
eNB-antenneconfiguratie:De prestaties van elk multi-antenneschema zijn sterk afhankelijk van de antenneconfiguratie. Voor SU-MIMO verminderen ver uit elkaar geplaatste antennes en kruisgepolariseerde antennes de ruimtelijke correlatie en resulteren ze meestal in goede SU-MIMO-prestaties. Een grote antenneafstand wordt echter als een serieuze uitdaging beschouwd voor de meeste commerciële basisstationontwerpen.
Aan de andere kant blijkt MU-MIMO bijzonder goed te presteren in sterk gecorreleerde antenne-opstellingen, die smalle antennebundels creëren die cruciaal zijn voor meervoudige toegang in de ruimte (SDMA). Daarom is MU-MIMO een veelbelovende kandidaat voor praktische inzet.
Celbelasting en verkeerstype:De inzet van MU-MIMO moet ook samen worden overwogen met de celbelasting en verkeerstypen. Het is bekend dat de asymptotische capaciteit van het MUMIMO-uitzendkanaal zo groot isO(logboek (K)) waarKis het aantal gebruikers. Een hoogbelaste cel met een groot aantal gebruikers die stabiel DL-verkeer ervaren (bijvoorbeeld videostreaming) biedt meer MU-MIMO-groeperingsmogelijkheden en wordt geschikter geacht voor MUMIMO-transmissie.