Draadloze breedbandsystemen van de tweede generatie konden het LOS-probleem overwinnen en meer capaciteit bieden. Dit werd gedaan door het gebruik van een cellulaire architectuur en de implementatie van geavanceerde signaalverwerkingstechnieken om de verbindings- en systeemprestaties onder multipath-omstandigheden te verbeteren.
Verschillende startende bedrijven ontwikkelden geavanceerde eigen oplossingen die aanzienlijke prestatieverbeteringen opleverden ten opzichte van systemen van de eerste generatie. De meeste van deze nieuwe systemen zouden goed kunnen presteren onder omstandigheden zonder zichtlijn, waarbij antennes bij de klant doorgaans onder de dakrand of lager worden gemonteerd.
Velen hebben het NLOS-probleem opgelost door technieken als orthogonale frequentie te gebruiken divisie multiplexing (OFDM), codeverdeling meervoudige toegang (CDMA) en multi-antenneverwerking. Sommige systemen, zoals die zijn ontwikkeld door SOMA Networks en Navini Networks, lieten bevredigende verbindingsprestaties zien over een paar kilometer naar desktop-abonneeterminals zonder dat er een buiten gemonteerde antenne nodig was.
Een doorvoer van enkele megabits per seconde via mobiel een bereik van enkele kilometers was mogelijk geworden met vaste draadloze breedbandsystemen van de tweede generatie.